ანალიტიკა

სეპარატისტი არძინბას სომხური მემუარები თუ საშინელი სიკვდილი სომხეთის ტყვეობაში
27.05.19 14:45

ვლადისლავ არძინბას მემუართა წიგნი "ჩემი ცხოვრება" პირველად აფხაზეთში 14 მაისს სეპარატისტული პარტიის ლიდერის დაბადების დღეზე ოფიციალურად წარუდგინა.

შეგვიძლია მივხვდეთ თუ რა არის დაწერილი წიგნში მის წაუკითხავად - იგივე ანტიქართული შტამპები, აფხაზეთის ქართული მოსახლეობის გენოციდის გამართლება და ეთნიკური წმენდა, აფხაზეთის "დამოუკიდებლობის" შესახებ სიცრუე, რომელიც არასოდეს არ ჰქონია და არც ექნება, რადგან შეუძლებელია იყო „დამოუკიდებელი “დღევანდელი რეჟიმის დროს, როდესაც ცხოვრობ ოკუპანტებისაგან მოცემულ “ნამცეცებზე“.

მაგრამ ძალიან საინტერესოა, ვინ იყო ამ წიგნის „მემუარების“ ნამდვილი ავტორი. გამოდის "თარჯიმანი" ანა კეროფიანია. უფრო სწორად, კგბ-სფსბ და სომხური ლობის სეპარატისტული ლიდერის "მეურვე". რომლის მეშვეობითაც იგი რეალურად ბოლო წლებში ცხოვრობდა და ეცნობოდა "გარე სამყაროს". უფრო სწორად მისი სომეხი "პატრონები" ესაუბრებოდნენ, რადგან სიკვდილის წინ არძინბა მთლიანად დეგრადირებული და განადგურებული ადამიანი გახდა.

ვლადისლავ არძინბას თარჯიმნის,ანა კეროფიანის, სიტყვებით, მემუარების წიგნზე მუშაობა დაიწყო 2005 წელს. მაშინ სეპარატისტული აფხაზეთის პირველი "პრეზიდენტი" პირადად კარნახობდა თავის მოგონებებს.

"მისი ავადმყოფობის პიკი იყო და ამის მიუხედავად ის ყოველდღე, თავისი დაცვის დახმარებით, ჩამოდიოდა საკუთარ კაბინეტში, სადაც ჩვენ ვიწყებდით მუშაობას. ძალიან გულის ამაჩუყებელი იყო იმის ნახვა, თუ როგორ იძირებოდა მოგონებებში. შემდეგ ის კარნახობდა ტექსტს, რომელსაც მე კომპიუტერში ვწერდი. მაგრამ ეს არ იყო სუფთა ტექნიკური სამუშაო. ეს იყო ცოცხალი შემოქმედებითი პროცესი, სადაც განიხილებოდა შედარებითი დოკუმენტები და ინფორმაცია მედიიდან“, - თქვა ანა კეროპიანმა.

მთავარი სიტყვები აქ არის "ცოცხალი შემოქმედებითი პროცესი". ანუ კეროფიანთან ერთად, უმწეო სეპარატისტული არძინბას სომეხი "დამკვირვებლებიც" "მუშაობდნენ". მიაწერდნენ ყოფილ სეპარატისტულ ლიდერს იმას, რასაც ის არ ფიქრობდა.

ზოგადად, აფხაზების ტრადიციებში - ავადმყოფთან ან მომაკვდავთან მისი ნათესავები აუცილებლად იმყოფებიან. უკიდურეს შემთხვევაში - მისი „ტომელები“. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია - დიდ ი მნიშვნელობა აქვს ადამიანის უკანასკნელ ნებას. განსაკუთრებით ამ რანგის ადამიანის, რომელიც ფორმალურად იკავებდა აფხაზ სეპარატისტთა ლიდერს ვლადისლავ არძინბას.

მაგრამ რას ვხედავთ მის ბედში ბოლო წლებში? თუ ანა კეროპიანი სწორად არის გაგებული, მაშინ 2005 წლიდან მის გარდაცვალებამდე 2010 წელს - ანუ. ხუთი წლის მანძილზე არძინბას გარშემო იყო ისეთი ხალხი, როგორც კეროპიანი - ანუ, სომხები აბსოლუტურად ეთნიკურად უცხონი არიან აფხაზების მიმართ.

1992-1993 წლების ომის დროს არძინბას "მუსლიმს" ეძახდნენ (რათა ჩრდილოკავკასიელები მოეზიდათ თავის მხარეს) - მაგრამ მისი ცხოვრების ბოლო წლებში მუსულმანური სასულიერო პირების არც ერთი წარმომადგენელი ან მუსულმანი არ ყოფილა მის გვერდზე. იყვნენ მხოლოდ სომხები. იქნებ ის მოინათლა? მაგრამ მასთან ახლოს მართლმადიდებელი მღვდლებიც არ იყვნენ. უცნაური - იმიტომ, რომ, როგორც წესი, გარდაცვალებამდე, ადამიანს სურს მარადიულზე ილაპარაკოს?

ნათესავებს, თანამებრძოლებს, ახლობლებს ავადმყოფ მომაკვდავ სეპარატისტულ ლიდერთან უბრალოდ არ უშვებდნენ. სინამდვილეში, ახალგაზრდა აფხაზებს შორის ყველა აბსოლუტურად გაუნათლებელია, რომ "დიდი ვლადისლავის» ე.წ. სეპარატისტული "მემუარები" ჩაეწერა და დაწერის მიზნით სომეხი ქალბატონი მიიწვიეს. რომელსაც, რა თქმა უნდა სულ არ აინტერესებს "აფხაზების ეროვნული მისწრაფებები". მას, როგორც სომეხს, უპირველეს ყოვლისა სომხური ინტერესები აღელვებს. მისთვის, აფხაზები "მკვიდრნი" არიან, რომელთა მიწები საჭიროა "უძველესი და მრავალტანჯული ხალხისთის" და მკვიდრები, სასურველია სწრაფად გადააქციო "მცენარეებად", შემდეგ კი "ფესვი ამოუღო" და გაანადგურო. რაც, პრინციპში მოუვიდა კიდეც სეპარატისტულ ლიდერს ვლადისლავ არძინბას.

ანა კეროპიანის განცხადებით, არძინბა ხვდებოდა, რომ ის დროში იყო შეზღუდული. "ჩემი ცხოვრება", როგორც კეროფიანი აღნიშნავს, თავდაპირველად იყო აგებული ისე, რომ მისი ნებისმიერ დროს დასრულება შესაძლებელი ყოფილიყო.

ეს არის თითქმის აღიარება განწირული მკვლელობისთვის. მათ შეეძლოთ "დიდი ვლადისლავის" მოკვლა ნებისმიერ დროს, თუ ის "წამოღერღავდა" რამეს, რაც სომეხ "პატრონებთნ" არ იქნებოდა შეთანხმებული.

"წიგნი დაყოფილი იყო თავებად და შემდეგ უკვე შინაარსის დადგენა ხდებოდა. პრინციპში, ადამიანი წერს მემუარებს, როცა ცოცხალია. ასეც მოხდა, ვლადისლავ არძინბა ბოლო დროს ხშირად ამბობდა:"უკან გახედვისას, შეიძლება დანამდვილებით ითქვას, რომ ბევრი რამ უკვე გაკეთებულია. მაგრამ ბევრი რამის გაკეთებაა კიდევ საჭირო. შეიძლება გაამრავლო, შიძლება დამარხო. ყველაფერი დამოკიდებულია ჭკუისა და ღირსებისგან იმის, ვინც მერე მოვა", - დაამატა კეროპიანმა.

საოცრად გულწრფელი აღიარებაა. აფხაზების "დამარხვას" მათი სომეხი "მეგობრები" აპირებენ.

და კიდევ ერთი ძალიან მჭერმეტყველი ინფორმაცია ქვეყნდება ამავე მასალაში "სპუტნიკი აფხაზეთის" გამომცემლობაში, რომელიც ეძღვნება სეპარატისტი ლიდერის "მემუარებს" (https://sputnik-abkhazia.ru/Abkhazia/20190514/1027353964/Knigu-memuarov-Vladislava-Ardzinba-vpervye-predstavili -v-Abkhazii.html). აღმოჩნდა, რომ ვლადისლავ არძინბამ ომის შემდეგ გადაწყვიტა გამოსცეს მემუარების წიგნი. ამის შესახებ მან გაზეთ "აფხაზეთის რესპუბლიკის" ყოფილ რედაქტორს, თავის მეგობარს ვიტალი ჩამაღუას განუცხადა.

"მაგრამ სამწუხაროდ, მას არ გამოუვიდა. 90-იანი წლების ბოლოს მან მომიწვია ასტამურ ტანიასთან ერთად და შემოგვთავაზა მემუარებით დაკავება. ჩვენ ვუპასუხეთ, რომ მზად ვიყავით დავხმარებოდით. მაგრამ მე ვერ ვიგებდი, რით შევძლებდი ვლადისლავ გრიგორიოვიჩის დახმარებას.

მაგრამ ამ საუბრის შემდეგ საქმე აღარ წასულა. ეს იყო ძალიან დაკავებული, მუშაობის მძიმე რიტმი ", - იხსენებს ჩამაგუა.

რა თქმა უნდა, არძინბა "დატვირთული" იყო. სომხები, რომლებიც მას გარს ეკვრნენ, მისი «ტომელები“ ვერ აუხლოვდებოდნენ.

ცხოვრების ბოლოს სეპარატისტთა ლიდერი ვლადისლავ არძინბა გახდა უმწეო „ბოსტნეული“, „მცენარე“ ან „თოჯინა“ სომხების ხელში. ამის გარდა - არსებობს ყველანაირი საფუძველი იმისა, რომ „მცენარედ“ ის გადააქციეს მისმა „სომეხმა-მეგობრებმა“.

სეპარატისტთა ლიდერის სიკვდილი საშინელი იყო. რომ აღარ ვილაპარაკოთ ფიზიკურ ტანჯვაზე, მან ალბათ დაიწყო იმის გაგება, რომ არის სომეხი „მეგობრების“ სრულ ტყვეობაში, რომლებიც არ აძლევდნენ უფლებას თავისი ტომელებისთვის რაიმე ეთქვა.

იგივე იქნება აფხაზი ხალხის ბედი. აფხაზებს ბოლოს მოუღებენ მათი სომეხი „მეგობრები“. გაანადგურებენ ნარკოტიკებით, ავადმყოფობებით, გარყვნილებითა და კრიმინალით. ჯერაც არ არის გვიანი - აფხაზებმა უნდა მოინანიონ და შეურიგდნენ ქართველ ძმებს.

მერე უკვე გვიან იქნება. იყვირებენ - მაგრამ ვერ გააგონებენ ხმას. თქვენი „დამოუკიდებელი“ პალატის ან კამერის გარეთ თქვენი ყვირილი გაუგონარი იქნება. ისე, როგორც, ალბათ, ყვიროდა სიკვდილის წინ ვლადისლავ არძინბა, რათა გაეგონებინა ხმა ახლობლებისა და მეგობრებისთვის - მაგრამ მისი ყვირილი იყო „სიცარიელეში“. სომეხი ჯალათები, რომელიც მის გარშემო იყვნენ, უბრალოდ იცინოდნენ.

თუ სეპარატისტულ აფხაზეთში მოცემული ტენდენციები გაგრძელდება - აფხაზხებს ძალიან მალე „დაკრძალავენ“ და შეადგენენ „მემუარებს“ ხალხზე, რომელმაც „სომეხ ძმებთან“ ერთად „გაიმარჯვა“ „ქართულ ფაშიზმზე“. მაგრამ რატომღაც ძალიან ჩქარა მოახდინეს დეგრადაცია და მოკვდნენ „გათავისუფლებულ“ მიწაზე და სხვათა სახლებში, რომლებიც „მემკვიდრეობით“ გადაეცათ, რა თქმა უნდა, „სომეხ-ძმებს“.



KavkazPlus

წაკითხულია : 613