ანალიტიკა

ერევნის მე-5 კოლონა აგრძელებს პროვოკაციებს საქართველოში
01.06.20 14:20

ვერ მოასწრო საქართველომ ნორმალურ ცხოვრებას დაბრუნებოდა საგანგებო მდგომარეობის შემდეგ, რაც უცბად პროსომხურმა მე-5 კოლონამ, დაიწყო აქტივიზირება და თბილისში სომხეთის საელჩოს არასაშტატო თანამშრომლებმა. ისინი ეძებენ საბაბს რათა საქართველოში მოახდინონ შიდა სიტუაციის დესტაბილიზაცია, დაარღვიონ ეთნოსთაშორისი მშვიდობა, ზიანს აყენებენ საქართველოს სახელმწიფო ინტერესებს და უტყამენ ქართულ-აზერბაიჯანულ და ქართულ-თურქულ ურთიერთობებს.

და აი, კვლავ ცნობილმა პროვოკატორმა, ე.წ. "ადამიანის უფლებათა დამცველთა ასოციაციის" თავმჯდომარემ ნიკოლოზ მჟავანაძემ, რომელიც თავის ეგრეთ წოდებულ „დავით გარეჯის დაცვის კომიტეტთან" ერთად ცოტა ხნის წინ ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მოეხდინა სიტუაციის პროვოცირება დავით გარეჯის მონასტრის გარშემო და ქართულ-აზერბაიჯანულ ურთიერთობებში ნეგატივი შემოეტანა. ამჯერად ნიკოლოზისა და სომხეთის საელჩოს სხვა თანამშრომლების ინტერესის ობიექტი იყო გამოჩენილი მწერალი, დრამატურგი, საზოგადო პოლიტიკური მოღვაწე ნარიმან ნარიმანოვი, რომელიც საქართველოდანაა.

ახლახან დასრულდა საბჭოთა და აზერბაიჯანელი მწერლისა და პოლიტიკოსის ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლის რესტავრაცია. ძეგლი დამონტაჟებულია მარნეულში. სარესტავრაციო სამუშაოების ინიციატორი იყო ქალაქის მერია. მოწესრიგდა პარკის ტერიტორია. ნარიმან ნარიმანოვი ერთ დროს მასწავლებლად და ექიმად მუშაობდა მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ ყიზილ-აჯილოში. სარესტავრაციო სამუშაოები ჩატარდა იმის გამო, რომ 2020 წელს მწერლის 150 წლის იუბილე აღინიშნებოდა.

ერთი შეხედვით რა არის ცუდი იმაში, რომ მარნეულის მკვიდრნი პატივს სცემენ თავიანთ თანამემამულეს, აზერბაიჯანელს საქართველოდან? მაგრამ მჟავანაძემ და მისმა წაქეზებულმა ხალხმა ეს აღიქვეს, როგორც "საქართველოს წინააღმდეგ აგრესიის" გამოვლინება.

ამავდროულად, თავის ტყუილებში და ნარიმანოვის პირადობის წინააღმდეგ ცილისწამებისას ნიკოლოზ მჟავანაძემ ზღვარს მიაღწია. 28 მაისს (აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობის დღეს - რაც სიმბოლურია!), მან და მისმა თანამოაზრეებმა პეტიცია მიიტანეს საქართველოს პრემიერ-მინისტრის, გიორგი გახარიას რეზიდენციაში, სადაც მოითხოვეს ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლის დემონტაჟი.

მჟავანაძემ პრემიერ-მინისტრისადმი მიწერილ წერილში და მის რეზიდენციასთან ახლოს, გაავრცელა პროვოკაციული ისტორიული სიცრუე, რომლის თანახმად, "აზერბაიჯანი თავს დაესხა საქართველოს 1920 წლის მაისში" (აზერბაიჯანის საბჭოთა ოკუპაციის შემდეგ!) და ამ „აგრესიაში“ დაადანაშაულა ნარიმანოვი. მაგრამ, აღსანიშნავია, რომ საბჭოთა რუსეთის წითელი არმია, რომელმაც აზერბაიჯანის ოკუპაცია მოახდინა, იმ დროს ცდილობდა საქართველოს ტერიტორიაზე შეღწევას, მას შემდეგ, რაც აზერბაიჯანის დემოკრატიული რესპუბლიკის ბოლო არმიის ერთეულებმა უკან დაიხიეს.

მჟავანაძე გამოირჩეოდა მორიგი ანტი-აზერბაიჯანული განცხადებებით და დაადანაშაულა ექიმი, მასწავლებელი და მწერალი ნარიმანოვი საქართველოს წინააღმდეგ ”აგრესიაში“, ”ქართველი ჯარისკაცების მკვლელობაში”, ”საქართველოს ტერიტორიების ოკუპაციაში” სამხრეთ კავკასიის გასაბჭოების დროს. თითქოს ეს იყო ნარიმან ნარიმანოვის ინიციატივა და არა კრემლის, რომელმაც 1920 წელს მიიღო გადაწყვეტილება აზერბაიჯანის მიმართ აგრესიისა, 1921 წელს დამოუკიდებელი ქართული სახელმწიფოსა და საქართველოს ტერიტორიის ოკუპაციის შესახებ.

ისტორიიდან ცნობილია, რომ XI წითელი არმიის სარდალმა, რომელმაც აზერბაიჯანის დიდი ნაწილი დაიპყრო, მ.კ. ლევანდოვსკიმ 2 მაისს, მე -2 საკავალერიო კორპუსს უბრძანა აზერბაიჯან-საქართველოს საზღვრის კონტროლი. 5 მაისს ტიმოფეი ულიანცევის ჯავშანმატარებელმა, რომელმაც დაიკავა აღსტაფის სადგური და სოფელი პოილი, მიაღწია საქართველოს საზღვარს. საქართველო-აზერბაიჯანის საზღვრის მიდამოში, დაუყოვნებლად შეიარაღებული შეტაკებები დაიწყო წითელ არმიასა და ქართულ ქვედანაყოფებს შორის. მათ შორის მუდმივი შეტაკება 1 მაისიდან 15 მაისამდე მიმდინარეობდა. სინამდვილეში, ეს იყო საბჭოეთ-საქართველოს ომის პირველი ეტაპი (რომელიც ტრაგიკულად დასრულდა 1921 წელს), რომელსაც გამყალბებელმა და პროვოკატორმა მჟავანაძემ უწოდა "აზერბაიჯანის აგრესია".

ბუნებრივია, მჟავანაძეს არც ერთი სიტყვა არ უთქვამს, რომ 1918 წელს დაშნაკთა სომხეთმა ფაქტობრივად შეუტია საქართველოს და მოხდა ნამდვილი სომხურ-ქართული ომი.

ნიკოლოზ მჟავანაძეს არც ერთი სიტყვა არ უთქვამს, რომ 1921 წელს საქართველოს ოკუპაცია შესაძლებელი გახდა ლორეს ზონაში და შულავერაში სომეხი ნაციონალისტების აჯანყების წინააღმდეგ. სწორედ ამ აჯანყებებმა შეუქმნა შესაძლებლობა საბჭოთა რუსეთს წითელი არმიის გადაადგილება, სავარაუდოდ, "აჯანყებულთა დასახმარებლად" და საქართველოს დასაპყრობად. რაც შეეხება ნარიმანოვს, გარდა ლიტერატურული და საზოგადოებრივი საქმიანობისა, მან გარკვეული პერიოდის განმავლობაში საბჭოთა აზერბაიჯანის ხელმძღვანელობით თანამდებობა დაიკავა, ამაში არაფერია კრიმინალური, მით უმეტეს, რომ ნარიმან ნარიმანოვი არ იყო ჩართული ბოლშევიკების რეპრესიებსა და ტერორში დისიდენტების წინააღმდეგ, არამედ პირიქით, როგორ შეეძლო, ცდილობდა შეემცირებინა გასაბჭოების შედეგები. უფრო მეტიც, ნარიმან ნარიმანოვმა ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ აზერბაიჯანში არ მომხდარიყო ეთნიკური კონფლიქტები. ბოლშევიკ-დაშნაკ სტეპან შაუმიანისგან განსხვავებით, რომელიც იყო პასუხისმგებელი აზერბაიჯანელთა გენოციდის გამო ბაქოში და ჩრდილოეთ აზერბაიჯანში 1918 წლის გაზაფხულზე.

სხვათა შორის, რატომღაც ნიკოლოზ მჟავანაძეს სულაც არ აწუხებს ის ფაქტი, რომ სტეპან შაუმიანის სახელი ჯერ კიდევ სოფელი შაუმიანი, რომლის ისტორიული სახელწოდებაა შურავერა, ბორჩალოს მაზრის ყოფილი ცენტრი, ამჟამად მარნეულის მუნიციპალიტეტის ნაწილი. სტეპან შაუმიანის ბოლშევიკობა და ის ფაქტი, რომ სოფლები და ქუჩები დღემდე მის სახელს ატარებს საქართველოში მჟავანაძეს არ ამჩნევს, თუმცა სტეპან შაუმიანი მხოლოდ პროფესიონალი რევოლუციონერი და პროფესიონალი ჯალათი იყო. ამ ფიგურას არცერთი ლიტერატურული ნაწარმოები ან რამე შემოქმედებითი არ დაუტოვებია.

ამავე დროს, ნარიმან ნარიმანოვმა უზარმაზარი წვლილი შეიტანა აზერბაიჯანული ლიტერატურისა და დრამატურგიის განვითარებაში. საქართველოს მასშტაბით, არსებობს უამრავი დრამატურგისა და მწერლების ძეგლი, რომლებიც იყვნენ კომუნისტური პარტიის წევრები და საბჭოთა ხელისუფლების მოადგილეებიც კი, მაგრამ არავინ ითხოვს მათი ძეგლების დანგრევას. საქართველოში, კომუნისტი პოეტის ვლადიმერ მაიაკოვსკის ძეგლი, თავის სამშობლოში, იმერეთის დაბა ბაღდადში, არის. არავინ ითხოვს ამ ძეგლების დანგრევას "დე-კომუნიკაციის" ფარგლებში, ხოლო ნარიმან ნარიმანოვის ძეგლი კი მათ უშლით.

აშკარაა, რომ მჟავანაძემ ისტერია დაიწყო ნარიმანოვის ძეგლის წინააღმდეგ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ის აზერბაიჯანელია. ნარიმან ნარიმანოვი არის აზერბაიჯანელი და მისი ხსოვნა, როგორც თანამემამულისა, ძვირფასია საქართველოს აზერბაიჯანელებისთვის. პროვოკატორები ზუსტად იმ წერტილში არტყამენ, რათა საქართველო და აზერბაიჯანი, ქართველი და აზერბაიჯანელი ხალხები გადაჰკიდონ ერთმანეთს. აქედან გამომდინარე, აბსოლუტურად ველური ფანტაზიაა, რომ ნარიმანოვი არ იყო მწერალი, დრამატურგი, არამედ "ბოლშევიკური დამპყრობელი და ოკუპანტი". ამავდროულად, ნამდვილი ბოლშევიკური ჯალათის სტეპან შაუმიანის სახელი კვლავაც აგრძელებს საქართველოს რუქაზე ყოფნას, ამასთან, მარნეულის მუნიციპალიტეტში, სადაც მოსახლეობის 87% ეთნიკური აზერბაიჯანელია. ამანაც არ შეიძლება გამოიწვიოს განსაკუთრებული სიხარული მათთვის, ვინც ძალიან კარგად იცის, რომ სტეპან შაუმიანის სინდისზეა, ათობით ათასი მოკლული და წამებული აზერბაიჯანელი და სხვა ხალხების წარმომადგენლები ბაქოში, ყუბაში, შემახასა და აზერბაიჯანის სხვა ქალაქებსა და რეგიონებში.




KavkazPlus

წაკითხულია : 550