ანალიტიკა

კალანტაროვის დეპარტამენტი ოფიციალურად მხარს უჭერს “ჯავახკის” სეპარატისტებს
22.07.21 19:25

ახალი ანტიქართული დემარში დადგა რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ, რომელსაც ხელმძღვანელობს ნაციონალისტი სერგეი ლავროვი-კალანტაროვი. მის ვებგვერდზე გამოქვეყნდა კიდევ ერთი ანტიქართული დოკუმენტი, რომელიც უშუალოდ მხარს უჭერს სეპარატიზმის ახალ კერას საქართველოს ტერიტორიაზე, გარდა აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონის რუსეთის ფედერაციის მიერ უკვე ოკუპირებული ტერიტორიებისა, საიდანაც საქართველოს მოსახლეობის უმეტესობა გააძევეს და დარჩენილ რამდენიმე ქართველთან დაკავშირებით, სეპარატისტული რეჟიმები ატარებენ დისკრიმინაციის პოლიტიკას. საქმე ეხება კალანტაროვის ფაქტობრივ მხარდაჭერას სომხური “ჯავახკის” სეპარატიზმისადმი საქართველოს რეგიონში სამცხე-ჯავახეთში.

 

რუსეთის ფედერაციის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ გამოაქვეყნა მოხსენება სახელწოდებით "გარკვეულ ქვეყნებში ადამიანის უფლებებთან დაკავშირებით", რომელშიც ყურადღება ექცეოდა საქართველოს:

 

”ეროვნული უმცირესობების მთავარი პრობლემა კვლავ ქართული ენის არცოდნაა.

ვარდების რევოლუციის შემდეგ, საქართველოს ხელისუფლებამ შემოიღო მთელი რიგი კანონები, რომლებიც ზღუდავს უმცირესობათა ენების გამოყენებას და ავალდებულებს არაქართულენოვან ეთნიკურ ჯგუფებს, ურთიერთობა ჰქონდეთ მთავრობის წარმომადგენლებთან ქართულად. ამრიგად, ენის ცოდნა სავალდებულოა სახელმწიფო უწყებებში დასაქმების, სკოლებში გამოცდის ჩაბარების, პროფესიული საქმიანობის ლიცენზიის მისაღებად. უფლებადამცველები აღნიშნავენ, რომ ხელისუფლება არ ქმნის აუცილებელ პირობებს ქართული ენის შესასწავლად.

უმცირესობათა მდგომარეობას ამძიმებს საქართველოში მათი სამართლებრივი დაცვის ეფექტური მექანიზმების არარსებობა. საქართველოს სახალხო დამცველმა ასევე აღნიშნა ეროვნული უმცირესობების პრობლემები, ხაზგასმით აღნიშნა ამ სფეროში ადგილობრივი ხელისუფლების მხრიდან არასაკმარისად ქმედითი ზომები, საგანმანათლებლო რესურსების ნაკლებობა, ხარისხიანი სახელმძღვანელოების ნაკლებობა და მასწავლებელთა სპეციალიზირებული გადამზადების არაადეკვატურობა. მთლიანობაში, საქართველოს სახალხო დამცველმა აღიარა, რომ მიუხედავად ქვეყანაში მოქმედი სახელმწიფო ენის შესწავლის პროგრამებისა, იმ ადამიანთა რიცხვი, ვინც იცის და იყენებს მას, მაინც მცირეა. 2005 წელს ეროვნული უმცირესობების დაცვის შესახებ ევროპის საბჭოს ჩარჩო კონვენციის რატიფიცირებისას, საქართველომ გააკეთა არაერთი შენიშვნა, რომლის მიხედვითაც კიდევ ერთხელ დაადასტურა სახელმწიფოს ვალდებულება ეთნიკურ თემებს ქართული ენის შესწავლის შესაძლებლობა მიანიჭოს, მაგრამ ხელისუფლების ვალდებულებები ეროვნული უმცირესობების მშობლიური ენების შესანარჩუნებლად არ იქნა აღიარებული. იმის გამო, რომ საქართველოს პოლიტიკურ ცხოვრებაში ეროვნული უმცირესობების წარმომადგენელთა მონაწილეობა დაბალია, ეთნიკური დიასპორების წარმომადგენლები გამოხატავენ უფრო მეტ დამოუკიდებლობის სურვილს, რათა დამოუკიდებლად მიიღონ გადაწყვეტილებები განათლებისა და კულტურის სფეროში, გამოიყენონ ბერკეტები ქვეყნის პოლიტიკაში. მაგალითად, სომხური საზოგადოება დიდი ხანია აყენებს სამცხე-ჯავახეთის ავტონომიის საკითხს და ქვემო ქართლიდან აზერბაიჯანელები ითხოვენ ფართო წარმომადგენლობას ადგილობრივი ხელისუფლების ორგანოებში, სადაც ყველა ძირითადი თანამდებობა ქართველებს აქვთ დაკავებული. ეს მოწოდებები ვერ პოულობს მხარდაჭერას საქართველოს ხელმძღვანელობის მხრიდან, რომელიც მათ სეპარატისტული განწყობების გამოხატვას უწოდებს. გარდა ამისა, ქართულ მედიაში გახშირდა სომხეთის სამოციქულო ეკლესიაზე თავდასხმები. 2011 წელს საქართველოში „რელიგიური აღმსარებლობის უფასო რეგისტრაციის შესახებ“ კანონის მიღების შემდეგ, არაერთხელ აღინიშნა სომხური ეკლესიების მიმართ ვანდალური ქმედებები”.

 

დასაწყისისთვის, კალანტაროვის დეპარტამენტის ცინიზმი უბრალოდ გამაოგნებელია ვითომ ”სომხური ეკლესიების წინააღმდეგ ვანდალიზმის” შესახებ. ეს მიუხედავად იმისა, რომ სომხეთისა და სომხეთის კათოლიკური ეკლესიები უკანონოდ, მაგრამ ოფიციალურად ითხოვენ 465 ქართულ ეკლესიას! ეს მიუხედავად იმისა, რომ სომხეთის რესპუბლიკაში ქართული ეკლესიები, მათ შორის საზღვრის უკანონო გადაადგილებით მიტაცებული ხუჯაბის მონასტერი, განადგურდა და შეურაცხყოფილ იქნა! და 2017 წლის შემოდგომაზე სომეხი ჯავახკელი სეპარატისტებისა და ნაციონალისტების მიერ კუმურდოში ქართული საკათედრო ტაძრის აღების მცდელობა? ვისი მხრიდან იყო ვანდალიზმი და ძალადობა?

 

ე.ი თავად ანგარიში აშკარად პროვოკაციულია და მიზნად ისახავს სწორედ სეპარატიზმის გაღვივებას.

 

ეჭვგარეშეა, რომ დღეს რუსული სპეცსამსახურები და სომხური ლობი აქტიურად უჭერენ მხარს სამცხე-ჯავახეთის სეპარატისტებს. ამასთან, ჩნდება კითხვა რატომ გახდა ახლა კატანტაროვი ასე შეშფოთებული სომეხთა "ავტონომიით" სამცხე-ჯავახეთში (რაც აუცილებლად გადაიქცევა "ჯავახკის დამოუკიდებლობის მოთხოვნით"?)

 

ფაქტია, რომ ისინი ვერ ახერხებენ "დროის უკან დაბრუნებას" და სომხეთის მიერ ყარაბაღის ოკუპაციის აღდგენას, დღეს ისინი ცდილობენ კვლავ მოლაპარაკებების საგნად აქციონ ე.წ. "მთიანი ყარაბაღის სტატუსი". მათთვის, ვინც დაავიწყდა, გავიხსენოთ, რომ სომხებით დასახლებული მთიანი ყარაბაღის სტატუსის საკითხი მოლაპარაკებების საგანი იყო 2020 წლის ომამდე.

 

მაშინ აზერბაიჯანმა სომხეთს შესთავაზა კონფლიქტის მშვიდობიანი გზით მოგვარება აზერბაიჯანის მიწების ნებაყოფლობით განთავისუფლების მიზნით აზერბაიჯანის მიწების ოკუპაციისგან, პირველ რიგში შვიდი რეგიონის ყოფილი მთიანი ყარაბაღის ავტონომიური ოლქის გარშემო, ხოლო სანაცვლოდ დაჰპირდა რეგიონის სომხების ადგილობრივი თვითმმართველობის საკითხის განხილვას - ყარაბაღის სტატუსი, როგორც გაერთიანებული აზერბაიჯანის ნაწილი. სხვა საკითხებთან ერთად, ასევე განიხილეს ყარაბაღის სომხების გარკვეული ავტონომიის მინიჭების შესაძლებლობა (პირველ რიგში კულტურული).

 

ამასთან, ეს შეიძლება მომხდარიყო იმ შემთხვევაში, თუ სომხეთი ნებაყოფლობით დაუბრუნებდა ოკუპირებულ ტერიტორიებს აზერბაიჯანს. თანაც აზერბაიჯანული სახლების დაწვის და აზერბაიჯანის ტყეების მოჭრის, ბარბაროსობისა და ძარცვის, მეჩეთებისა და სასაფლაოების განადგურების გარეშე.

 

თუ სომხურმა მხარემ აჩვენა, რომ მას სურს მშვიდობიანად და ცივილიზებულად იცხოვროს მეზობლებთან, მაშინ აზერბაიჯანს შეეძლო ყარაბაღის სომხების კულტურული ავტონომიის საკითხი განიხილოს, როგორც მისი სრულუფლებიანი მოქალაქეები.

 

ყარაბაღის მშვიდობიანი აზერბაიჯანული მოსახლეობის გენოციდისა და ეთნიკური წმენდის შემდეგ, აზერბაიჯანელი ლტოლვილების ტერიტოიიდან გაძევების შემდეგ, აზერბაიჯანული სალოცავებისა და საფლავების შეურაცხყოფის შემდეგ, დიდი რაოდენობით ნაღმების ჩასაფრებით, რომლებზეც აზერბაიჯანის მშვიდობიანი მოსახლეობა აფეთქდა, ე.წ. "მთიანი ყარაბაღის" "ავტონომიაზე" საუბარი გამორიცხულია. ერთხელ და სამუდამოდ დაიხურა მთიანი ყარაბაღის საკითხი.

აზერბაიჯანის შიგნით კი არ არსებობს ადმინისტრაციული ერთეული სახელწოდებით "მთიანი ყარაბაღი" და არც შეიძლება არსებობდეს. არსებობს ერთი აზერბაიჯანული ყარაბაღი, რომელშიც იცხოვრებს ყველა ხალხი და მოქალაქე, მათ შორის ეთნიკური სომხები, იმ პირობით, რომ ისინი შეასრულებენ აზერბაიჯანის კანონებს.

 

ამის მიუხედავად, სერგეი ლავროვი-კალანტაროვი და სომხური ლობი ცდილობენ „მატარებლის დაბრუნებას" და კვლავ დააყენონ ეგრეთ წოდებული "მთიანი ყარაბაღის სტატუსის" საკითხი და კვლავ დაიწყონ საუბარი "სომხების ავტონომიაზე" და სწორედ ამ მიზნით ისინი დააყენებენ ქართული სამცხე-ჯავახეთის სომხების ავტონომიის საკითხს. ისე, რომ ორივეგან დაიწყონ საუბარი "ავტონომიურ სტატუსზე" და  რა თქმა უნდა  დროდადრო  სამხედრო შურისძიების ორგანიზება მოახდინონ ყარაბაღში და განახორციელონ აგრესია საქართველოს წინააღმდეგ, სეპარატისტული აჯანყებით სამცხე-ჯავახეთში.

 

მაგრამ კალანტაროვისა და სომხური ლობის ასეთი თამაშები და ხრიკები წამგებიანი აღმოჩნდეს. ამიტომ, სომხური ეროვნების საქართველოსა და აზერბაიჯანის მაცხოვრებლებმა და მოქალაქეებმა ერთხელ და სამუდამოდ უნდა დაიმახსოვრონ: სეპარატისტებისთვის არ არის გათვალისწინებული ავტონომია.

 

მისი კონსტიტუციის თანახმად, საქართველოში ავტონომია გათვალისწინებულია აჭარისა და ჯერ კიდევ ოკუპირებული აფხაზეთისთვის. უფრო მეტიც, აფხაზეთში ეს უპირველეს ყოვლისა აფხაზი ხალხის შენარჩუნებისთვის არის გათვალისწინებული, რომლებიც ახლა ოკუპაციის შედეგად იღუპებიან და კარგავენ საკუთარ იდენტობას.

სომეხი ნაციონალისტები კი, რომლებიც უცხო მიწაზე დასახლდნენ, გახდნენ უმრავლესობა და ასევე აპირებენ მის გაწმენდას აფხაზებისაგან, ისევე როგორც ადრე მათ ადგილობრივ სეპარატისტებთან ერთად გაწმინდეს იგი ქართველებისგან.

 

საინტერესოა, რომ რატომღაც კატანტაროვი "წუხს" , როგორც ჯავახელი სომეხი სეპარატისტების ავტონომიით, ასევე ფარისევლურად წუხს აზერბაიჯანელებზეც. ვითომ, ადგილობრივი ხელისუფლების თანამდებობებზე რამდენიმე მათგანია.

 

კალანტაროვს დაუყოვნებლივ უნდა ვუთხრათ, რომ საქართველოს მოქალაქეები და თავად ქართველი და აზერბაიჯანელი ეროვნების ადამიანები, გარე "კეთილმოსურნეების" გარეშე გაარკვევენ რა ეროვნების და რამდენი ადამიანი იქნება ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოებში. თუ სერგეი ლავროვ-კალანტაროვი ასე "წუხს" აზერბაიჯანელებზე, მაშინ მას შეუძლია დაჟინებით მოითხოვოს სომხეთის მთავრობისგან აზერბაიჯანელი მოსახლეობის დაბრუნება მშობლიურ მიწაზე ისტორიულ ირევანის სახანოსა და ზანგეზურში, სადაც ადგილობრივი აზერბაიჯანული მოსახლეობა განდევნეს და ბევრი მოკლეს.

 

თუ კალანტაროვი მიაღწევს აზერბაიჯანელი ლტოლვილების დაბრუნებას სომხეთის რესპუბლიკის ტერიტორიაზე და ამავდროულად ხელს შეუწყობს მართლმადიდებლური სიწმინდეების გადატანას სომხეთის რესპუბლიკის ტერიტორიაზე მდებარე საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიაში, მაშინ მას შეეძლება მსჯელობა წამყვანი პერსონალის ეროვნული შემადგენლობის შესახებ.

მაგრამ ახლა კალანტაროვსა და მის განყოფილებას რატომ არ ახსოვთ ისტორიული დასავლეთ აზერბაიჯანის აზერბაიჯანელები, რომლებიც მისმა თანატომელებმა გააძევეს და ამ ხალხისთვის დაბრუნებისა და "ავტონომიის" შესახებ  სიტყვას არც კი ამბობენ.

 

 

 

KavkazPlus

წაკითხულია : 541