ანალიტიკა

დააკანონა თუ არა ლუკაშენკომ პუტინისთვის ბიჭვინთის საჩუქრად გადაცემა თუ აშენებს სსრკ-2-ს საქართველოს ჩართვით? ღმერთმა დაგვიფაროს!
30.09.22 18:30

ბელორუსის პრეზიდენტის ალექსანდრე ლუკაშენკოს მოულოდნელმა ვიზიტმა ოკუპირებულ აფხაზეთში და სეპარატისტულ ხელმძღვანელობასთან მისმა შეხვედრამ ბევრი კითხვა გააჩინა. სინამდვილეში, როგორც ლუკაშენკოს ისე მისი "დიდი ძმის" (როგორც თავად თქვა) ვლადიმერ პუტინის პოზიცია დღეს არ არის ისეთი, რომ უკრაინაში რუსული ჯარების ამჟამინდელი დამარცხებისა და რუსეთის ფედერაციაში იძულებითი ტოტალური მობილიზაციის პირობებში, მესამეხარისხოვანი სეპარატისტული ტერიტორიების საკითხებით დაკავდნენ. რასაც რუსეთი მაინც კარგავს თავისი უკრაინული ავანტიურის ჩაფლავების შემთხვევაში.

 

ცხადია, ლუკაშენკოს ვიზიტმა აფხაზეთში, კონკრეტულად ბიჭვინთის სახელმწიფო აგარაკზე, „თავისთავად“ გადაჭრა აფხაზეთის ამ ტერიტორიის რუსეთის იურისდიქციის ქვეშ სრული გადაცემის საკითხი. ეჭვგარეშეა, რომ სეპარატისტული „პარლამენტი“ უახლოეს მომავალში მოახდენს მსგავსი გადაცემის შესახებ შეთანხმების რატიფიცირებას. ხოლო იმ აფხაზებს, რომლებიც ახლა ბიჭვინთის გადაცემის წინააღმდეგნი არიან, ბრალს წაუყენებენ „საქართველოსთვის მუშაობაში“ და „აფხაზეთის აღიარების წინააღმდეგ“. ხომ გაჩნდა არგუმენტი - ლუკაშენკოს პიცუნდაში ჩასვლის ფაქტი და მინიშნება იმაზე, რომ უფრო მნიშვნელოვანი სტუმრები ჩამოვლენ, ვიდრე მათი თქმით სეპარატისტული ტერიტორიის „საერთაშორისო აღიარება“ იქნება უზრუნველყოფილი.

 

თუმცა, სხვათა შორის ე.წ. „ლუკაშენკოს არც ერთი სიტყვა არ უთქვამს აფხაზეთის აღიარებაზე და არც კი მიუთითებს ასეთ შესაძლებლობაზე. მაგრამ მეორე მხრივ, მან სეპარატისტული ტერიტორიის მცხოვრებლებს (მათ შორის მკვლელებსა და ყაჩაღებს) "წმინდანები" უწოდა. ეს იყო რეალურად „უმაღლესი დონის ტროლინგი“, თითქმის დაცინვა. ვინც კარგად იცნობს ბელორუსის პრეზიდენტს, სწორედ ასე გაიგეს მისი სიტყვები. აქ კი აღიარების საკითხი ავტომატურად ქრება, რადგან მართლაც რაში  სჭირდებათ „წმინდანებსაც“ აღიარება?

 

სეპარატისტულ აფხაზეთში ლუკაშენკოს „ტურისტული მოგზაურობის“ მიზეზების საინტერესო ვერსია ქართველმა პოლიტოლოგმა გელა ვასაძემ გამოაქვეყნა, რომელიც ფეისბუქზე ასე მსჯელობს:

 

„ვარიანტი, რომ ლუკაშენკო მოვიდა მობილიზების თაობაზე შეთანხმებასთან  ან ბიჭვინთის სახელმწიფო აგარაკთან დაკავშირებით, სიმართლე გითხრათ, სამუშაოდ არ მეჩვენება. კარგი, ჰობოტოვ! მიუხედავად იმისა, რომ ის განკვეთილია, ის მაინც პრეზიდენტია. ასე რომ, მე მაქვს მხოლოდ ერთი ვერსია (კერძოდ ვერსია) - ლუკაშენკო ჩავიდა აფხაზეთში, რათა ესაუბრა (დაეყოლიებინა) კოლაბორატორთა ხელისუფლებასთან საკავშირო სახელმწიფოს თაობაზე... დიახ, აფხაზეთის, საქართველოს და სამხრეთ ოსეთის საკავშირო სახელმწიფო.

 

ეს სულაც არ არის სისულელე, არამედ გახლავთ რუსეთის ფედერაციასა და საქართველოს შორის ურთიერთობების ნორმალიზაციის ფორმა მოსკოვის ინიციატივით შექმნას ერთგვარი კავშირი, ა-ლა ფედერაცია. განხორციელდება თუ არა ის პრაქტიკაში, არც ისე მნიშვნელოვანია. მოსკოვს სჭირდება გარღვევა თბილისთან ურთიერთობაში და გარღვევა, რომელიც საშუალებას მისცემს აზერბაიჯანს გეოპოლიტიკურად მოწყდეს თურქეთს და შეაჩეროს სომხეთის დასავლეთისკენ წასვლის მცდელობები. გასაგებია, რომ ეს შეუძლებელია ოკუპირებულ ტერიტორიებთან დაკავშირებული პრობლემების „გადაჭრის“ გარეშე.  ამ სცენარში რუსულმა ჯარებმა შეიძლება დატოვონ სოხუმი და ცხინვალი, გადავიდნენ ბათუმსა და ახალქალაქში, რომლებსაც კარგად იცნობენ. ამავდროულად, მოსკოვში აფხაზეთის გავლით რკინიგზის გახსნა მცირე, მაგრამ სასიამოვნო ბონუსად აღიქმება.

 

მაგრამ ვაი, რომ თურმე ბევრად უფრო ადვილია იგივე აფხაზებს ქართველების სიძულვილი შთაუნერგო, ვიდრე შეაყვარო. და ამ უმადური, რთული მისიისთვის ლუკაშენკო აირჩიეს. ის თუ არა, სხვა ვინ? ვიმეორებ, ეს მხოლოდ ვერსიაა, მაგრამ ჩემთვის საკმაოდ მყარი.

 

ჰოდა, ის მომენტი შესაძლო სტუმრების სიით, რამაც დაგვაბნია, სხვა არაფერია თუ არა იპსო, ერთგვარი დახვეწილი მინიშნება ქართველებისთვის - არ იფიქროთ, რომ რუსეთი დასუსტდება და აფხაზეთი გადამწიფებული მსხალივით ჩაგივარდებათ ხელში, არის სხვა ქვეყნებიც, რომელთა ლიდერებსაც შეეძლოთ სოხუმში ჩამოსვლა...“

 

გელა ვასაძე ოდნავ ცდება აფხაზეთის გავლით რკინიგზის გახსნასთან დაკავშირებით. ეს უფრო სავარაუდოა არა იმდენად მოსკოვში, არამედ უფრო  ერევანსა და ეჯმიაძინში და არა როგორც „მცირე, მაგრამ სასიამოვნო პრემია“, არამედ როგორც უაღრესად მნიშვნელოვანი ამოცანა. სინამდვილეში, სომეხი რევანშისტების და ნაციონალისტების ყველა გეგმა დღეს დამოკიდებულია რუსეთის ფედერაციასა და სომხეთს შორის ტრანზიტისა და პირდაპირი სარკინიგზო დერეფნის უზრუნველყოფაზე, მათთვის ეს სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხია - სულ მცირე.

 

ბოლოს და ბოლოს, „უკრაინის ფრონტზე“ დამარცხების პირობებში აშკარაა, რომ რუსეთი იძულებული იქნება იქ გაიყვანოს სასწრაფოდ საჭირო, ამჟამად ლოგისტიკურად იზოლირებული სამხედრო ნაწილები ყარაბაღიდან და შესაძლოა სომხეთიდანაც. პირიქით, საქართველოს ახალი ოკუპაცია ან მისი ჩართვა „საკავშირო სახელმწიფოში“ (ფაქტობრივად, მარიონეტული სახელმწიფო მოსკოვთან მიმართებაში) მოუტანს პუტინს „გამარჯვებას“, რომელიც მას ასე სჭირდება უკრაინის დამარცხების ფონზე. მით უმეტეს, ასეთი „საკავშირო სახელმწიფოს“ და ე.წ. "რუსეთისა და ბელორუსის საკავშირო სახელმწიფოს"  საფუძველზე სავსებით შესაძლებელია "სსრკ-2"-ის აშენება. ღმერთმა დაგვიფაროს!!!

 

შედეგად, სწორედ სომხურმა ლობმა შეიძლება გამოიყენოს რუსული სამხედრო მანქანა მსგავსი გეგმების განსახორციელებლად, მოაწყოს ახალი აგრესია საქართველოს ტერიტორიაზე. მაგრამ პირველ რიგში, მას შეუძლია მართლაც სცადოს საქართველოს დაყოლიება „ტკბილი ენით“ რუსეთის ფედერაციაზე დამოკიდებულ „საკავშირო სახელმწიფოს“ წევრობაზე, აქ რუსული ბაზების განლაგებით და „სამხედრო ტრანზიტით“ სომხეთში, აფხაზეთის გავლით ტრანზიტით, საკუთარ  სუვერენიტეტზე და ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ფაქტობრივად უარის თქმაზე.

 

 

გრიგოლ გიორგაძე

წაკითხულია : 568