ანალიტიკა

ინდუსებმა „გააჯერეს“ მონოეთნიკური სომხეთი
30.11.23 10:20

მონოეთნიკური სახელმწიფოების დრო შეუქცევადად წარსულს ჩაბარდა. ეს ეხება სომხეთის რესპუბლიკას, რომელიც შეიქმნა ისტორიულ აზერბაიჯანულ და ქართულ მიწებზე და რომელიც ბოლო დრომდე, ალბათ, ყველაზე მონოეთნიკურ სახელმწიფოდ ითვლებოდა მსოფლიოში.

 

ამიერიდან ვერც სომხეთი იქნება ასეთი. ეს ხდება არა მკვიდრი მოსახლეობის, ჰაი ნაციონალისტების მიერ განდევნილი აზერბაიჯანელების საგვარეულო მიწებზე დაბრუნების გამო (თუმცა ერევნის ხელისუფლების კეთილი ნებით და წინდახედულებით, ეს ასევე არ არის გამორიცხული), არამედ სომხეთის "ახალი მეგობრებისა და მოკავშირეების" - ინდოეთის წყალობით.

 

ინდოეთი, როგორც ვიცით, ცოტა ხნის წინ „დაეწია და გაუსწრო“ ჩინეთს მოსახლეობის რაოდენობით და მსოფლიოს ყველაზე დასახლებულ ქვეყანად იქცა. იგი გულუხვად უზიარებს ამას ახალ „მოკავშირეს“, როგორც ჩანს, იარაღის მიწოდების "დანამატად". მეტიც, ინდოეთი არ ითხოვს ფულს სომხეთისგან „ადამიანური რესურსებისთვის“.

 

ამის შესახებ ბლოგერმა jaredfisher-მა, რომელიც ძირითადად დემოგრაფიულ საკითხებს აშუქებს, თავის LiveJournal-ში პოსტი გამოაქვეყნა. გთავაზობთ მის პოსტს სახელწოდებით "სომხეთის მრავალეროვნული გამდიდრება":

 

„საინტერესო სიახლე სომხეთიდან:

 

სომხეთის მშრომელთა კავშირის თავმჯდომარის, გაგიკ მაკარიანის განცხადებით, ამჟამად სომხეთში ინდოეთის 60 ათასამდე მოქალაქე ცხოვრობს და მუშაობს. „სომხეთში ყოველდღიურად 100-მდე ინდოელი ჩამოდის“, - თქვა მან და დასძინა, რომ თუ სომხეთის ამჟამინდელი ეკონომიკური ზრდა გაგრძელდება და ერევან-ნიუ დელის შორის პირდაპირი ფრენები აღდგება, წელიწადნახევარში ინდოეთის მოქალაქეების რაოდენობა სომხეთში მკვეთრად გაიზრდება 200 ათასამდე. არსებობს მრავალი მიზეზია, რის გამოც ინდოელები მიგრირებენ სომხეთში, ერთ-ერთი ის არის, რომ მათთვის ძალიან მარტივია საზოგადოებაში ინტეგრაცია. კიდევ ერთი ფაქტორია დასაქმების შესაძლებლობების დიდი რაოდენობა, განსაკუთრებით ფიზიკური შრომის სექტორში. ეკონომიკური ზრდის წყალობით სომხეთი ამჟამად მუშახელის დეფიციტს განიცდის, განსაკუთრებით სამშენებლო და მომსახურების სექტორებში. ხშირად სწორედ ინდოელები ქმიან ამ სფეროებში სამუშაო ძალის მნიშვნელოვან ნაწილს და ზოგიერთი ცნობით, ისინი დაქირავებულნი არიან სომხეთის საზღვარზე სასაზღვრო თხრილების ასაშენებლად.

 

რუსეთის ფედერაციის სომხობა და სომხური დიასპორის გამოჩენილი წარმომადგენლები მრავალეროვნების და მიგრანტებისთვის ღია საზღვრების თავგადადებული დამცველები არიან; როგორც ჩანს, ამ მრავალეროვნულ ლოგიკაში მათ მხარი  უნდა დაუჭირონ მრავალეროვნებას და თავად სომხეთში საზღვრების გახსნას. თუმცა - არა! სომხეთში ინდოელი მიგრანტების შესახებ ახალი ამბების ქვეშ სომხების ნაცისტური, რასისტული კომენტარების მთელი თაიგულს წააწყდებით. ისინი ინდოელებს უწოდებენ: "ბინძურს", "დაუბანელს", "ეროვნული უსაფრთხოების საფრთხეს", ისინი წერენ, რომ ინდოელები "აწუხებენ სომეხ ქალებს", ხოლო თავად სომეხი ქალები, ჰოი საშინელებავ, ინდოელებზე თხოვდებიან (მაგრამ როცა საქმე სომეხს მამაკაცებზე მიდგება რუსეთის ფედერაციაში, მაშინ მისაღებია) და ა.შ. 

 

აუფ, ეს როგორ შეიძლება? და როგორ იქნება სასარგებლო მრავალეროვნული გამდიდრების საქმე? როგორ იქნება რუსული პასპორტის მქონე 1,7 მილიონი სომეხი მიგრანტისა და კიდევ 500 ათასი დროებითი მიგრანტის საქმე? თუ ეს სხვა რამეა? ერთისთვის შეიძლება და მეორესთვის - არა?

 

სასიხარულოა იმის დანახვა, რომ სომხეთის ხელისუფლებამ მრავალფეროვნებისა და საზღვრების გახსნის გზა დაადგა; სომხეთი მხოლოდ მრავალფეროვნებითა და მრავალეროვნებით მიიღებს სარგებელს, როგორც, სომხების აზრით, რუსეთი სარგებლობს მიგრანტებით. ორივე ხელი ამიწევია ინდოეთიდან სომხეთში გადასული მიგრანტების სასარგებლოდ, იმედი მაქვს, რომ მომავალში აფრიკელებიც დაეწევიან.

 

აქვე შეგახსენებთ, რომ პაშინიანის მთავრობამ ინდოეთთან და ჩინეთთან ვიზები გააუქმა (ბლოგერი შემდგომ კომენტარებში წერდა - შევამოწმე, კი, ჯერ კიდევ არის ვიზები. მაგრამ იმედი ვიქონიოთ ინდოეთ-სომხური მეგობრობის გაღრმავებისა და ვიზების გაუქმებისა ორ მოძმე ქვეყანას შორის).

 

სომხები მიდიან რუსეთში, ინდოელები და სხვები სომხეთში, ყველაფერი ისეა, როგორც უნდა იყოს“..  პოსტის დასასრული.

 

ინდოეთთან მეგობრობა ეწინააღმდეგება ჰაი ნაციონალისტების თანდაყოლილ რასიზმს და ქსენოფობიას. მაგრამ მათ დიდი არჩევანი არ აქვთ. მოუწევთ "მეგობრობის" სანაცვლოდ "მეგობრებს" უმასპინძლონ. ინდოეთისთვის, თითქმის 1,5 მილიარდი მოსახლეობით, არა მხოლოდ 200 ათასი, არამედ 2-3 მილიონი „ჰაი მეგობრის“ გაგზავნა, ახალი „მოკავშირის“ ტერიტორიების ასათვისებლად და უმრავლესობაში გადასასვლელად, დიდ სირთულეს არ წარმოადგენს.

 

თუმცა, სომხეთს საკითხის გადასაწყვეტად სხვა გზაც აქვს: თუ ვერ შეძლებენ სახელმწიფოს „რასობრივი სიწმინდის“ შენარჩუნებას, მაშინ მიუახლოვდნენ მაინც თავიანთ ეროვნული შემადგენლობას, რომელიც წინა თაობის ჰეიებისთვის ჩვეული და მისაღებია. ოდესღაც ჰაიები ცხოვრობდნენ აზერბაიჯანელებს შორის, რომლებიც არც მათ ასიმილირებას და არც ეროვნული იდენტობის წართმევას არ ცდილობდნენ. მათ უფლება მიეცათ შეენარჩუნებინათ, ასე ვთქვათ, „რასობრივი სიწმინდე“. რატომ არ აბრუნებენ აზერბაიჯანელ ლტოლვილებს და მათი შთამომავლებს სომხეთის რესპუბლიკის ტერიტორიიდან? ამ ადამიანებისთვის ხომ მნიშვნელოვანია დაბრუნდნენ თავიანთი წინაპრების ქვეყანაში საცხოვრებლად.

 

ვარდენ წულუკიძე

წაკითხულია : 514