ანალიტიკა

ისევ უნდათ ყარაბაღის „ცეცხლის ალში გახვევა“? რისთვის?
11.06.22 13:50

ტელეგრამის არხი "გენერალ სდს" (სდს - "საგარეო დაზვერვის სამსახური"), ზოგიერთი ცნობით, დაკავშირებულია ოპოზიციურად განწყობილ რუს პოლიტოლოგთან ვალერი სოლოვეისთან. იგივე ვალერი სოლოვეის თქმით, ეს ტელეგრამის არხი იღებს გარკვეულ კონფიდენციალურ ინფორმაციას რუსეთის ფედერაციის სადაზვერვო სააგენტოებისა და სპეცსამსახურების კარგად ინფორმირებული ყოფილი თანამშრომლებისგან.

 

არის თუ არა ეს ასე - ცალსახად შეუძლებელია რაიმეს მტკიცება. მაგრამ ცნობილია, რომ იგივე ვალერი სოლოვეი, რომელიც ზოგჯერ წვრილმანებში ცდება მართალი აღმოჩნდა თავის პროგნოზებში, მან რუსეთის ფედერაციის ამჟამინდელ აგრესიამდე დიდი ხნით განაცხადა, რომ  რუსეთი დაიწყებდა ფართომასშტაბიან სამხედრო დაპირისპირებას უკრაინასთან.

 

ამიტომ, ყურადსაღებია ინფორმაცია სამხრეთ კავკასიაში, კერძოდ - ყარაბაღში სამხედრო კონფლიქტის განახლების პერსპექტივების შესახებ, რომელიც ცოტა ხნის წინ გამოაქვეყნა ტელეგრამის არხმა „გენერალ სდს“-მ:( https://t.me/generalsvr/904).

 

„რუსეთის პრეზიდენტის ვლადიმერ პუტინისადმი მიწერილი მოხსენებით თუ ვიმსჯელებთ, რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრს, სერგეი ლავროვსა და მის თურქ კოლეგას, მევლუთ ჩავუშოღლუს შორის გუშინდელმა მოლაპარაკებებმა განსაკუთრებული შედეგი ვერ მოიტანა. მხარეები შეთანხმდნენ, რომ გააგრძელებენ სენსიტიურ საკითხებზე მსჯელობას, თავი შეიკავონ ისეთი ნაბიჯებისგან, რომლებმაც შეიძლება ზიანი მიაყენოს ორმხრივ ურთიერთობებს. პუტინი უკმაყოფილო იყო ლავროვის თურქეთში ვიზიტის შედეგით და იმგვარად ისაუბრა, რომ მოლაპარაკების პროცესში თურქული მხარე ხელშესახებ დათმობებს ეძებს რუსული პოზიციების საზიანოდ და ტრადიციულად ლავროვს "გადაუარა". პუტინისთვის მნიშვნელოვანია, გაიგოს თურქეთის ხელმძღვანელობის ქმედებები და მჭიდრო კონტაქტი ჰქონდეს ერდოღანთან კავკასიაში გეოპოლიტიკური პროექტის მომზადებისა და შესაძლო განხორციელების ფონზე.

 

პუტინი უკმაყოფილოა თურქეთის უახლოესი მეგობრისა და პარტნიორის აზერბაიჯანის ხელმძღვანელობის „არამეგობრული“ ქმედებებით და თვლის, რომ ერდოღანი უბიძგებს ალიევს ამგვარი ქმედებებისკენ. პუტინის ბრძანებით, რუსეთის ფედერაციის უშიშროების საბჭოს მდივნის ნიკოლაი პატრუშევის ხელმძღვანელობით, მზადდება ყარაბაღის კონფლიქტის განახლების გეგმა.

განხორციელების დაწყება სექტემბრის დასაწყისში იგეგმება. მოსალოდნელია არაერთი პროვოკაცია, რომელიც აზერბაიჯანსა და სომხეთს კონფლიქტის ახალ ფაზაში გადაიყვანს.

 

ამავდროულად, რუსეთის ხელმძღვანელობა არ აპირებს სომხეთისთვის სამხედრო დახმარების გაწევას, ყოველ შემთხვევაში არა პირდაპირ, მოლაპარაკებების ველზე კი მანევრირებს. აზერბაიჯანის შესაძლო გამარჯვება და იმ ტერიტორიების ნაწილის დაკარგვაც კი, რომელსაც სომხეთი საკუთრად თვლის, პუტინს სავსებით აწყობს, რადგან ეს მსოფლიო საზოგადოების ნაწილის აღშფოთებას გამოიწვევს და აზერბაიჯანისა და თურქეთის პოზიციებს შეასუსტებს და ამავდროულად თურქეთსა და ბლოკის იმ წევრ მეზობელ  ქვეყნებს შორის, რომლებიც სომხეთს მხარს უჭერენ, ნატოში დაძაბულობას გაზრდის და თუ ამის შედეგად სომხეთის ხელმძღვანელობა შეიძლება შეიცვალოს პრორუსულ და მთლიანად ხელით მართულზე, მაშინ პროგრამა მაქსიმუმ მიღწეულად ჩაითვლება. პუტინს არ სჭირდება არანაირი სამშვიდობო ხელშეკრულება და შეთანხმება სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის, მას სჭირდება კონტროლი, ყარაბაღი კი ორივე მხარის ზეწოლის ბერკეტია და პუტინი არასოდეს გააგდებს ხელიდან ამ ბერკეტს, სანამ ცოცხალია, რა თქმა უნდა“. პოსტის დასასრული.

 

რამდენად შეესაბამება მოწოდებული ინფორმაცია სინამდვილეს? ძნელი სათქმელია.

 

მიუხედავად იმისა, რომ რუსეთი ჯერ კიდევ ძლიერია და უკრაინის ომში არსებულ პრობლემებსა და სანქციების შედეგებს არ მოჰყოლია რუსეთის ფედერაციაში სიტუაციის შიდა დესტაბილიზაციის თვალსაზრისით. ამიტომ, კავკასიის „მეორე ფრონტი“ რუსეთისთვის ჯერ არ არის აქტუალური (თუმცა, რა თქმა უნდა არ შეესაბამება ეროვნულ ინტერესებს), მაგრამ უკრაინის ომიც ხომ ასევე კატასტროფულია რუსეთის ფედერაციის ეროვნული ინტერესებისთვის.

 

სომხური ლობის სურვილს რაც შეეხება შეიძლება ვივარაუდოთ - სწორედ ახლა სურს გამოიყენოს რუსეთი სომხური ნაციონალისტური და რევანშისტული ამბიციების განსახორციელებლად. განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით თუ რა დიდი გავლენა აქვს კრემლის ხელმძღვანელობაზე სომხურ ლობს, რომელმაც იგი მრავალი თვალსაზრისით უკრაინაში აგრესიით მიმდინარე ავანტიურაში გახვია.

 

პირველი მსოფლიო ომის დროს სწორედ 1917 წლის რევოლუციამ „ომით დაღლილ“ რუსეთში (რომელშიც, ბედის ირონიით ერთ-ერთი მთავარი როლი შეასრულეს დაშნაკებმა, რომლებმაც ბევრი რამ გააკეთეს იმპერატორ ნიკოლოზ II-ის დასამხობად) სრულიად გადაუსვა ხაზი სომეხი ნაციონალისტების ყველა გეგმას, რომლის განხორციელებასაც ისინი რუსული იარაღის დახმარებით აპირებდნენ. და თუ 1917 წლის თებერვლისთვის სომხები "რუსულ ხიშტებს ამოფარებულნი" აკონტროლებდნენ აღმოსავლეთ თურქეთის მნიშვნელოვან ნაწილს, რუსეთში რევოლუციამ აიძულა ისინი წელიწადზე ცოტა მეტი ხნის შემდეგ დაკმაყოფილებულიყვნენ არარატის ხეობის ნაწილით, რომელიც აზერბაიჯანელთა კეთილი ნებით იყო ნაჩუქარი.

 

ისტორია შეიძლება გარკვეულწილად განმეორდეს. მაგრამ სანამ რუსული იარაღი "მრისხანებით" არ მიმართულა  ქვეყნის შიდა "გარჩევებისა" და არეულობის ჩასახშობად, დიდია ცდუნება, მიმართოს იგი სხვა ავანტურაში "დიადი სომხეთის" აღმშენებლობის მცდელობით. და არა მარტო აზერბაიჯანული ყარაბაღის, არამედ ქართული სამცხე-ჯავახეთის ხარჯზე.

 

რა თქმა უნდა, კრემლის ხელმძღვანელობასაც და იმავე პუტინსაც შეუძლია გამოიყენოს სომხური ლობის ასეთი სურვილები „გეოპოლიტიკური თამაშის გასართულებლად“ და ნატოს ბლოკში მათთვის სასურველი განხეთქილების დანერგვის მიზნით.

 

 

 

Kavkazplus

წაკითხულია : 739