გერმანიას არ სჭირდება სეპარატისტული „არცახის“ სახით თრომბი ტრანსევრაზიულ არტერიებზე!
15.03.23 11:40

გერმანიამ, როგორც ჩანს საბოლოოდ ჩამოყალიბდა ყარაბაღის საკითხთან მიმართებაში და აღიარა იგი აზერბაიჯანის უშუალო შიდა საქმედ. პრეზიდენტ ილჰამ ალიევთან ერთობლივ პრესკონფერენციაზე გერმანიის მთავრობის მეთაურმა, კანცლერმა ოლაფ შოლცმა ორჯერ აღნიშნა ხაზგასმით, რომ გერმანია და მთელი საერთაშორისო საზოგადოება არ ცნობს ყარაბაღს და მისი დამოუკიდებლობის იდეას. ყარაბაღში მცხოვრებ მოსახლეობაზე შოლცი ექსკლუზიურად ეთნიკური უმცირესობების კონტექსტში საუბრობდა.

 

ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ბოლო დრომდე იგივე ოლაფ შოლცი, რომელიც მასპინძლობდა სომხეთის პრემიერ მინისტრს ნიკოლ ფაშინიანს გერმანიაში, წამოსცდა რაღაც „მთიანი ყარაბაღის მოქალაქეების თვითგამორკვევის“ შესახებ, რამაც გამოიწვია სომეხი ნაციონალისტების სიხარული. მაგრამ შემდეგ, გერმანიის კანცლერის ოფიციალურ გვერდზე ეს სიტყვები ამოიღეს და გერმანიის ხელმძღვანელობამ ცხადყო, რომ "მთიანი ყარაბაღის მოქალაქეების" შესახებ ფრაზას პრაქტიკული "განვითარება" არ მოჰყვებოდა. ახლა კი ოლაფ შოლცმა მკაფიოდ და ცალსახად დააფიქსირა გერმანიის პოზიცია, როგორც ქვეყნისა, რომელიც აღიარებს აზერბაიჯანის ტერიტორიულ მთლიანობას და მიუღებლად მიიჩნევს ჩარევას მის საშინაო საქმეებში, მათ შორის ეროვნულ უმცირესობათა საკითხებში.

 

ის ფაქტი, რომ გერმანიამ ძალიან სწრაფად განსაზღვრა თავისი პოზიცია, თანაც სწორი მიმართულებით, სულაც არ არის შემთხვევითი.  ეს მოხდა მიუხედავად იმისა, რომ ფრანგ „მეგობრებს“ აშკარა სურვილი ჰქონდათ მიეღოთ სომეხი „არცახის“ სეპარატისტთა მხარდაჭერა ოფიციალური ბერლინიდან. საქმე იმაშია, რომ გერმანიის ეკონომიკა სულ უფრო და უფრო მეტად განიცდის პრობლემებს, რომელიც მოჰყვა რუსეთის აგრესიას უკრაინის წინააღმდეგ, თანაც ყველა სფეროში.

 

„ჩრდილოეთის ნაკადის“ ნგრევამ გამოიწვია პრობლემები გერმანიის ენერგეტიკულ ბალანსში, აშკარა გახდა რუსეთზე „ენერგეტიკული მიჯაჭვულობის“ კურსის მავნებლობა. გერმანიაში უფრო წარმატებულად არის აღიარებული იგივე იტალიის პოლიტიკა, რომელმაც დივერსიფიკაცია მოახდინა გაზმომარაგების წყაროებისა და ფსონებს აზერბაიჯანიდან ბუნებრივი აირის იმპორტის გაზრდაზე ჩამოდის. ბუნებრივია, კასპიის აუზის ქვეყნებიდან ენერგომომარაგებისადმი ინტერესი შეუთავსებელია სამხრეთ კავკასიაში სეპარატიზმის მხარდაჭერასთან ამ ენერგომატარებლების სატრანზიტო მარშრუტის გასწვრივ.

 

გერმანიას სჭირდება "ალტერნატიული" აღმოსავლეთ-დასავლეთის სავაჭრო გზები, სასურველია საერთაშორისო პარიზული რუსეთის გვერდის ავლით. აქ განსაკუთრებული ყურადღება ეთმობა  სამხრეთ კავკასიის გავლით მარშრუტებზე, რომელიც შეიძლება გახდეს მთავარი ტრანსკონტინენტური არტერია, რომელიც აკავშირებს ერთი მხრივ გერმანიასა და ევროკავშირის ქვეყნებს, ხოლო მეორეს მხრივ ჩინეთსა და ცენტრალური აზიის ქვეყნებს.

 

მაგრამ, მოგეხსენებათ ამ არტერიის უსაფრთხოებას ემუქრება „თრომბი“ სეპარატისტული პროექტების სახით, უპირველეს ყოვლისა „არცახის“ აზერბაიჯანულ ყარაბაღში. ისევე, როგორც ადამიანის ორგანიზმში გამოყოფილმა თრომბმა შეიძლება დაბლოკოს არტერია და მიიყვანოს სხეული სიკვდილამდე, ისევე, სეპარატისტულმა „სისხლმა“ ტრანსევრაზიულ მარშრუტებზე შეიძლება „აფეთქდეს“ ფართომასშტაბიან ომებში, რომლებსაც აქვთ გლობალური უარყოფითი შედეგები.

 

იმავდროულად, ამჟამად გერმანია დაინტერესებულია ტრანსევრაზიული მარშრუტების უწყვეტი ტრანზიტით. ბერლინი ასევე დაინტერესებულია ეკონომიკური თანამშრომლობით და ჩინეთთან ვაჭრობის ზრდით. შემთხვევითი არ არის, რომ იგივე ოლაფ შოლცი იყო, ფაქტობრივად ერთადერთი დასავლელი ლიდერი, რომელმაც სი ძინპინს მიულოცა ჩინეთის პრეზიდენტის პოსტზე ხელახალი არჩევა.

 

ჩინეთი, თავის მხრივ, ცდილობს ხელი შეუწყოს ტრანზიტის მაქსიმალურ უპრობლემოდ განვითარებას ძირითად მარშრუტებზე, განსაკუთრებით იმ მარშრუტებზე, რომლებითაც ჩინეთის ეკონომიკაა დაინტერესებული. პეკინი ახლახან მოქმედებდა როგორც შუამავალი ირანსა და საუდის არაბეთს შორის ურთიერთობების ნორმალიზებაში. რომლითაც მან ცხადყო, რომ აბსოლუტურად არ სჭირდება კონფლიქტი ახლო აღმოსავლეთის მთავარ ეკონომიკურ პარტნიორებს შორის (ჩინეთი ზრდის ნავთობის იმპორტს საუდის არაბეთიდან, ასევე იზრდება ვაჭრობა ირანსა და ჩინეთს შორის).

 

ასეთ პირობებში გერმანია, ევროკავშირში ეკონომიკის წამყვანს, რომელიც დამოკიდებულია "მსოფლიო სახელოსნოსთან" -ჩინეთთან ურთიერთობაზე, სრულიად წამგებიანია პრობლემების შექმნა ევრაზიის ორი ეკონომიკური ცენტრის დამაკავშირებელ არტერიებზე. რაც არ უნდა შედიოდეს ეს პარიზის ინტერესებში, რომელიც ტრადიციულად თავის სასარგებლოდ „ასწორებს“ ბერლინის პოლიტიკას.

 

სომეხი ნაციონალისტები და "არცახელი" სეპარატისტები გერმანიაში, მიუხედავად მათი იმედისა, მხარდაჭერას ვერ მიიღებენ.  ეს ნიშნავს, რომ ისინი სწრაფად უნდა შევიდნენ დიალოგში აზერბაიჯანთან და ყველაფერი გააკეთონ იმისთვის, რომ ერევანსა და ბაქოს შორის სამშვიდობო ხელშეკრულება რაც შეიძლება მალე გაფორმდეს ტერიტორიული მთლიანობის პატივისცემისა და კომუნიკაციების განბლოკვის საფუძველზე.  იგივე გერმანიაა ასევე დაინტერესებული ზანგეზურის დერეფნის, კიდევ ერთი ტრანსკონტინენტური სატრანსპორტო არტერიის ფუნქციონირებით.

 

რაც შეეხება „არცახის“ სეპარატიზმს, ეს პროექტი საბოლოოდ უნდა დაიხუროს. ყველა უკანონო სეპარატისტული დაჯგუფება განდევნილი იქნა აზერბაიჯანის ტერიტორიიდან და ყარაბაღის სომხები აზერბაიჯანის საზოგადოებაში ინტეგრირდებიან, როგორც აზერბაიჯანის სრულუფლებიანი მოქალაქეები.

 

 

გიორგი კვინიტაძე

წაკითხულია : 568