ანალიტიკა

სალომე ზურაბიშვილი და მისი მორიგი რევოლუცია საფრანგეთის ინტერესებისთვის...? პირველი იყო აფრიკაში...
29.05.24 12:30

მას შემდეგ, რაც საქართველოს პარლამენტმა 2024 წლის 28 მაისს დაძლია პრეზიდენტის ვეტო კანონზე „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“, სალომე ზურაბიშვილი, ფაქტობრივად, სათავეში ჩაუდგა როგორც საპროტესტო აქციებს, ისე „რევოლუციურ მოძრაობას“ საქართველოში, რომელიც ცდილობს ხელისუფლების შეცვლას  ქვეყანაში. საგარეო ძალების, პირველ რიგში, საფრანგეთის ინტერესებიდან გამომდინარე, რომლის საგარეო საქმეთა სამინისტროს სისტემაშიც იგი სამი ათეული წლის განმავლობაში მუშაობდა და საკვანძო თანამდებობები ეკავა.

 

სალომე ზურაბიშვილის ბოლო თანამდებობა პარიზში 2003 წელს საქართველოში ელჩად გაგზავნამდე იყო საფრანგეთის ეროვნული თავდაცვის გენერალური სამდივნოს საერთაშორისო საქმეთა და სტრატეგიის ხელმძღვანელი. ეს ნიშნავს „პირველი ასეულის“ რიგებში მოხვედრას, რომლებიც იღებენ საკვანძო სტრატეგიულ გადაწყვეტილებებს საფრანგეთისა და მის ნეოკოლონიურ იმპერიაში საჯარო მმართველობის სფეროში.

 

ამ „პოლიტიკური ოლიმპის“ შემდეგ სალომე ზურაბიშვილი „ჩამოქვეითდა“ და „გადასახლებაში“ გაემგზავრა ღარიბ პოსტსაბჭოთა ქვეყანაში - საქართველოში. აქ კი, 2004 წელს მისი დანიშვნის შემდეგ, „ვარდების რევოლუცია“ ხდება, სააკაშვილი მოდის ხელისუფლებაში და სალომე ზურაბიშვილს საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხელმძღვანელად დანიშნავს. მას შემდეგ, რაც სააკაშვილმა 2018 წელს დატოვა ხელისუფლება, იგი აირჩიეს საქართველოს პრეზიდენტად, თუმცა შეკვეცილი უფლებამოსილებით. ასე რომ, სალომე ზურაბიშვილისთვის საქართველოში წარგზავნა „განსაკუთრებული დავალება“ იყო და გამომდინარეობდა საფრანგეთის ინტერესებიდან, როგორც ჩანს, იგი „აგრძელებს დავალებების შესრულებას“ და არ უგულებელყოფს „ფრანგულ ტრადიციებს“ დაუქვემდებაროს ქვეყანა, სადაც იგი მიავლინეს, „გარე გავლენას“.

 

საქართველოში „გადასახლება“ სალომე ზურაბიშვილის ერთადერთი „მარცხი“ არ გახლავთ ფრანგულ კარიერაში. გაცილებით საინტერესო იყო სალომე ზურაბიშვილის „გადასახლება აფრიკაში“ ჯერ კიდევ 1989 წელს. შეგახსენებთ, რომ 1984 წლიდან 1988 წლამდე ის აშშ-ში საფრანგეთის საელჩოს პირველი მდივანი იყო. ეს არის ძალიან მაღალი კარიერული ნაბიჯი მაშინდელი ახალგაზრდა დიპლომატისთვის. შემდეგ მას "პატივი აჰყარეს" და 1989 წლიდან 1992 წლამდე საელჩოს მეორე მდივნის თანამდებობაზე დასვეს ღარიბ აფრიკულ ქვეყანაში, ყოფილ საფრანგეთის კოლონიაში ჩადში.

 

თითქოს ზურაბიშვილის კარიერა ინგრევა და ის ჩადის რესპუბლიკაში „გადასახლებაში“ გაგზავნეს. დიპლომატები, რომლებიც მუშაობდნენ გაეროში და შეერთებულ შტატებში, ყველაზე ხშირად უარს ამბობენ ასეთ შეთავაზებებზე. ასეა, თუ ზურაბიშვილის კარიერას პოლიტიკური კონტექსტიდან განყენებულად შევხედავთ. სინამდვილეში, სალომე ზურაბიშვილი ძალიან საპასუხისმგებლო დავალებას ასრულებდა - ის, ფაქტობრივად, აბრუნებდა თავის ყოფილ კოლონიას, რომელიც საფრანგეთის ნეოკოლონიალური კონტროლიდან გასვლას ცდილობდა, "ფრანგული უღლის ქვეშ". მან ეს გააკეთა "რევოლუციური ტექნოლოგიების" გამოყენებით.

 

თავიანთ აფრიკულ კოლონიებში ფრანგები ახორციელებდნენ „გათიშე და იბატონე“ პოლიტიკას. ზოგიერთ მათგანში, ისლამოფობიის პრინციპების შესაბამისად, ისინი, მაგალითად, ეყრდნობოდნენ არამუსლიმურ ან „ფორმალურად მუსლიმ“ ხალხებს. იმ ხალხებისგან განსხვავებით, რომლებიც უფრო გულმოდგინედ იცავდნენ მუსლიმურ ტრადიციებს. ჩადში თავდაპირველად ფრანგი კოლონიალისტები ასევე ეყრდნობოდნენ სამხრეთს (ქრისტიანი ხალხები, ასევე აფრიკული რწმენის მომხრეები). თუმცა, ქვეყანაში სამოქალაქო ომების სერიის დროს დამყარდა სამართლიანი მშვიდობა და დაიწყო ეროვნული კონსოლიდაცია. ხელისუფლებაში ქარიზმატული ლიდერი ჰისენ ჰაბრე მოვიდა.

 

ჰაბრე თავდაპირველად საფრანგეთთან კოორდინირებულად ატარებდა თავის პოლიტიკას  და ეს დაეხმარა კიდეც მუამარ კადაფის ლიბიის ჯარების დამარცხებაში, რომლებიც მინერალებით მდიდარ ჩადის პროვინციებზე აცხადებდნენ პრეტენზიას. გამარჯვებამ ჰაბრე ძლიერ და დამოუკიდებელ პოლიტიკოსად აქცია და მან პარიზის კონტროლიდან გამოსვლა სცადა. საფრანგეთში გადაწყვიტეს ჰაბრეს ჩამოგდება, მის ნაცვლად კი უფრო მორჩილი იდრის დებე დასვეს. სამხედრო გადატრიალება პირველად ჩაიშალა, დებე გაიქცა ქვეყნიდან და ჰაბრეს ძალაუფლება გაძლიერდა, შეიტყო რა ფრანგული ზრახვების შესახებ, დაიწყო პროფრანგული "მეხუთე კოლონის" ქვეყნიდან გაძევება.

 

სახიფათო პრეცედენტი გაჩნდა. „პარიზის მმართველობიდან თავის დაღწევის“ მაგალითი შეიძლებოდა გავრცელებულიყო სხვა ყოფილ საფრანგეთის კოლონიებში. შედეგად გადაწყვიტეს სალომე ზურაბიშვილის ჩადში გადაყვანა, რომელმაც მაშინვე დაიწყო აქ „რევოლუციისა და ინტერვენციის“ ორგანიზება. მან ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ როდესაც 1990 წლის შემოდგომაზე შეიარაღებული ძალები იდრის დებეს მეთაურობით სუდანის ტერიტორიიდან დედაქალაქ ჩად ნჯამენაში გადავიდნენ, მათთვის წინააღმდეგობა არ გაეწიათ და მთელი შენაერთები დების მხარეზე გადასულიყვნენ. 1990 წლის 30 ნოემბერს, როდესაც აჯანყებულებმა აიღეს ჩადის მთავარი ქალაქი აბეჩე, სამთავრობო ჯარებმა შეაჩერეს წინააღმდეგობა და ჰაბრე და მისი ახლო წრე გაიქცნენ ნჯამენადან. 1990 წლის 1 დეკემბერს აჯანყებულები დედაქალაქში შევიდნენ. იდრის დები გახდა სახელმწიფოს მეთაური და ჩადი დაუბრუნდა საფრანგეთის სრულ კონტროლს. ფაქტობრივად, "ჩადის ეპოსის" გამარჯვებული სალომე ზურაბიშვილი იყო. ის მაშინვე დააწინაურეს  "აფრიკული გადასახლებიდან" (და ფაქტობრივად აფრიკის სპეციალური დავალებადან). 1992 წელს დაინიშნა ნატოში საფრანგეთის მუდმივი მისიის პირველ მდივნად, ხოლო 1993 წელს ევროკავშირში საფრანგეთის მუდმივი წარმომადგენლის მოადგილედ.

 

სალომე ზურაბიშვილის აფრიკული წარსული ჩადში მახსენდება არა მხოლოდ საქართველოში ხელისუფლების ძალადობრივი ცვლილებისა და სამოქალაქო ომის საფრთხის გამო, არამედ ერთი ერთი მეტად საგულსხმო ეპიზოდის გამოც. სოციალურ ქსელებში 2024 წლის 26 მაისს საქართველოს დამოუკიდებლობის დღის აღნიშვნის საინტერესო კადრები გამოჩნდა. კადრებში ვხედავთ ორ შავკანიან ადამიანს, აშკარად აფრიკიდან, რომლებიც, როგორც ჩანს, ზეიმს „შეუერთდნენ“ და დროშებს აფრიალებენ. ერთი  - საქართველოს დროშა - კითხვებს არ ბადებს. და აი მეორეც:

 

დააკვირდით – დროშაზე ლათინური ასოებით BIAFRA („ბიაფრა“) წარწერაა. შეგახსენებთ, რომ ასე ერქვა ნიგერიის სამხრეთ-აღმოსავლეთში სეპარატისტულ ფსევდოსახელმწიფოებრივ ფორმირებას, რის გამოც 1967-1970 წლებში ამ ქვეყანაში ომი დაიწყო. სისხლიანი სამოქალაქო ომი, რომელმაც, სხვადასხვა შეფასებით, 1-დან 4 მილიონამდე ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა. საფრანგეთი აქტიურად უჭერდა მხარს ბიაფრას სეპარატისტებს, ამარაგებდა მათ იარაღითა და დაქირავებული ჯარისკაცებით. სეპარატისტი ბიაფრა ასევე იყო აგრესიულად თვითფობიური სახელმწიფო, რაც გასაკვირი არ არის პარიზის „მეგობრებისთვის“. სეპარატისტებს არ მოეწონათ ის ფაქტი, რომ გაერთიანებულ ნიგერიაში მათ მოუწიათ სეპარატისტთა მიერ პრეტენზიულ ტერიტორიაზე წარმოებული ნავთობის შემოსავლების „გაზიარება“ ნიგერიის ჩრდილოეთით ძირითადად მუსულმანებთან.

 

უზარმაზარი მსხვერპლის ფასად დამარცხდა სეპარატისტული ბიაფრა და ქვეყანაში მშვიდობა დამყარდა. ამჟამად ნიგერიაში სეპარატისტული ბიაფრას სიმბოლოები აკრძალულია. საქართველო აღიარებს ნიგერიის ტერიტორიულ მთლიანობას ისევე, როგორც ნიგერია აღიარებს საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობას. ჩნდება კითხვა - ბიაფრას დროშა თბილისის ქუჩებში - რა არის ეს? სამხრეთ ნიგერიელი სტუმრების უბრალოდ გამომწვევი საქციელი, რომლებიც შეპყრობილია "ბიაფრას" სეპარატიზმით თუ მიზანმიმართული პროვოკაცია?

 

ან იქნებ ეს არის საფრანგეთის მხარდამჭერების, საფრანგეთის მოქალაქის, სალომე ზურაბიშვილის „მოლოცვა აფრიკიდან“? მან ხომ მოახერხა ძალაუფლების შეცვლა, რომელიც წარმატებული იყო პარიზისთვის, ჩადში, ნიგერიის მეზობელ ქვეყანაში. სწორედ პარიზის იმედი აქვთ დღეს ბიაფრან სეპარატისტებს.

 

ბიაფრას სეპარატისტებს მხარდაჭერით, საფრანგეთი დღეს აქტიურად ერევა საქართველოს საშინაო საქმეებში და ჩვენს ქვეყანას „მითუითებებს“ აძლევს, თუ როგორ იცხოვროს. იგივე სალომე ზურაბიშვილი ემზადება საქართველოში ხელისუფლების ცვლილების ორგანიზებისთვის. შესაძლოა "ჩადის მოდელის მიხედვით". საქართველო კი ჩადი არ არის, არასოდეს ყოფილა და არც იქნება საფრანგეთის კოლონია.

 

 

გიორგი კვინიტაძე

წაკითხულია : 1603