ანალიტიკა

რუსეთში უკვე საუბრობენ აფხაზეთის საქართველოში დაბრუნებაზე. სომხური ლობი კი წინააღმდეგია
10.06.24 13:50

რუსეთის ფედერაციასა და საქართველოს შორის ურთიერთობების გაუმჯობესება დღეს რეალობაა. დიახ, ორ ქვეყანას შორის დიპლომატიური ურთიერთობები ჯერ არ არსებობს და მათი აღდგენა ნაკლებად სავარაუდოა, სანამ ქართული აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს ოკუპაცია გრძელდება. რუსეთში უკვე საუბრობენ იმაზე, თუ როგორ უნდა გადაწყდეს ურთიერთობების აღდგენის საკითხი.

 

რუსეთის საღად მოაზროვნე პატრიოტებს ესმით, რომ საქართველოსთან მეგობრობა და მჭიდრო თანამშრომლობა მათი ქვეყნის ინტერესებშია. ხოლო საქართველოს ორი პატარა რეგიონი, სადაც რუსეთის ფედერაცია იძულებულია ბოლომდე დაუჭიროს მხარი კორუმპირებულ სეპარატისტულ რეჟიმებს, ვერ იქნება თანამშრომლობის, ლოგისტიკური შესაძლებლობების შევიწროებისა და ეკონომიკური ზარალის "სრული ჩანაცვლება". რუსეთის საღად მოაზროვნე პატრიოტები ფიქრობენ, როგორ დაუბრუნონ აფხაზეთი და სამაჩაბლო საქართველოს, მაგრამ ისე, რომ თავად რუსეთმა სახე არ დაკარგოს.

 

უკვე შემოთავაზებულია სხვადასხვა ვარიანტები. მათ შორისაა საქართველოსა და  აფხაზეთის „კონფედერაცია“, თუმცა სიმართლე რომ ვთქვათ, საქართველოს მოქმედი კონსტიტუციით, აფხაზეთს უკვე აქვს იმდენი უფლება, რამდენიც მსოფლიოს მრავალი კონფედერაციული სახელმწიფოს სუბიექტს არ გააჩნია. შესაძლებელია დეოკუპაციის სხვა ვარიანტებიც, რუსეთის გარკვეული გეოპოლიტიკური ინტერესების შენარჩუნებით.

 

ბევრია შთაგონებული ყარაბაღის საკითხის მოგვარების მაგალითით. ამჟამად ყარაბაღი დეოკუპირებულია, სეპარატისტული „არცახის“ ნარჩენები ლიკვიდირებულია, რუსი სამშვიდობოების გაყვანა მიმდინარეობს, მაგრამ რუსეთის „დამარცხება“ ან მისი ინტერესების ხელყოფა არ მომხდარა. პირიქით, რუსეთსა და აზერბაიჯანს შორის თანამშრომლობა წარმატებით ვითარდება, აზერბაიჯანი რუსეთის მიმართ ბევრად უფრო კონსტრუქციულად იქცევა, ვიდრე ვითომ „მოკავშირე“ სომხეთი.

 

გარდა ამისა, აზერბაიჯანთან თანამშრომლობა უზარმაზარ პერსპექტივას უქადის რუსეთს სატრანზიტო პროექტების, განსაკუთრებით ჩრდილოეთ-სამხრეთის განვითარებისთვის. დღეს კი სწორედ სომხეთის პოზიცია და პირდაპირი დივერსია ზანგეზურის დერეფნის გახსნით აფერხებს რუსეთს აზერბაიჯანის გავლით ახალ ბაზრებზე „შემოსვლაში“.

 

თუმცა, სომხური ლობის პოზიცია აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს საკითხზე კიდევ უფრო დიდ ზიანს აყენებს რუსეთის ფედერაციის ინტერესებს. სომეხი ნაციონალისტები ფაქტიურად „სამკვდრო-სასიცოცხლოდ ჩააფრინდნენ კლანჭებით“ ქართულ აფხაზეთს. რა თქმა უნდა, ეს ტერიტორია გახდა მათი ყველაზე ძვირფასი ალაფი სეპარატიზმის მხარდამჭერ და საზღვრების გადაკეთების კამპანიაში, ბევრად უფრო ღირებული, ვიდრე „არცახი“, რომელიც სომხებმა სინანულის გარეშე დატოვეს.

 

დღეს მთელი სომხური ლობი, დაწყებული კურგინიანიდან და მოსყიდული რუსი „პოლიტოლოგებით“ დამთავრებული, ცდილობს დაუმტკიცოს რუსული საზოგადოებისთვის, რომ საქართველო „რჩება პროდასავლური და რუსეთის მიმართ მტრულად განწყობილი“, რომ საქართველო ყოველთვის იქნება რუსეთის მტერი, რომ სეპარატისტების „ღალატი“ შეუძლებელია, რადგან ეს „დაარტყამს რუსეთის საერთაშორისო იმიჯს“ და ა.შ. აფხაზეთის საკითხთან მიმართებაში საღი ხედვაც არსებობს და ამ თემაზე უკვე მასალებიც კი  ჩნდება რუსეთის ფედერაციაში. მაგალითად, ეს არის ალექსანდრე პილევის სტატია „აფხაზეთი შეიძლება დაბრუნდეს საქართველოში: ამის ალბათობაზე მიუთითებს თბილისსა და მოსკოვში მიღებული არაერთი უმნიშვნელოვანესი ეკონომიკური და პოლიტიკური გადაწყვეტილება“, გამოქვეყნებული BloknotRU-ს ვებგვერდზე. წარმოგიდგენთ სრულად:

 

„აფხაზეთი შეიძლება დაბრუნდეს საქართველოს შემადგენლობაში: ამის ალბათობაზე მიუთითებს არაერთი მნიშვნელოვანი ეკონომიკური და პოლიტიკური გადაწყვეტილება თბილისსა და მოსკოვში.

 

რა თქმა უნდა, ასეთი ვარიანტით მოსკოვს, თბილისს და სოხუმს ურთულესი სამუშაო ექნებათ კომპრომისის შესამუშავებლად, რომელიც ყველა მხარეს დააკმაყოფილებს.

 

როდესაც საქართველოს პრემიერ-მინისტრმა ირაკლი კობახიძემ ცოტა ხნის წინ გამოაცხადა 2030 წლისთვის აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ქვეყანაში დაბრუნების გეგმები, ბევრ ექსპერტს რუსეთში ძალზე მებრძოლი რეაქცია ჰქონდა. მსგავსად ამისა: "მზადაა ქართული ჯარი გაიქცეს ისე სწრაფად, როგორც 2008 წელს?" აი, სიტუაცია კი არც ისე მარტივია: როგორც ჩანს, მოსკოვსა და თბილისს არა საჯაროდ, არამედ ძალიან წარმატებულად გდაჰყავთ ურთიერთობები ახალ დონეზე. ამ დროისთვის დაახლოებას აბრკოლებს ორი არაღიარებული რესპუბლიკაა. ცალკე საკითხია სამხრეთ ოსეთის საკითხი. აფხაზეთი კი დიპლომატიის მთავარი საკითხია. როგორც ჩანს, რიგი პირობების დაკმაყოფილების შემთხვევაში, რუსეთი შეიძლება დათანხმდეს რესპუბლიკის საქართველოს დაბრუნებას. საიდან ეს დასკვნა?

 

საქართველომ ფაქტიურად ახლახან გადადგა უპრეცედენტო ნაბიჯი რუსეთის მიმართ: ასე შეიძლება შეფასდეს უცხოური აგენტების შესახებ სკანდალური კანონის - „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“ ძალაში შესვლა. პარლამენტის თავმჯდომარემ შალვა პაპუაშვილმა დოკუმენტს ხელი მას შემდეგ მოაწერა, რაც ქვეყნის პრეზიდენტმა სალომე ზურაბიშვილმა ამაზე უარი თქვა. დასავლეთის მიერ ამ კანონის წინააღმდეგ მხარდაჭერილი და წაქეზებული ძლიერი პროტესტის მიუხედავად. არსებითად, თბილისში, არა პირდაპირ, აჩვენეს, რომ ირჩევენ რუსეთთან ინტეგრაციის კურსს. არა ევროკავშირში გაწევრიანების სურვილის საპირწონედ, არამედ პარალელურად. რადგან ნებისმიერ შემთხვევაში, ევროკავშირი შორს არის, ხოლო რუსეთის ფედერაცია ახლოს არის. ხოლო ვაშინგტონს, რომელიც კანონის წინააღმდეგ საპროტესტო აქციების ინიციატორი და დამფინანსებელი იყო, თბილისში უთხრეს: „შანტაჟის პოლიტიკა არ შეესაბამება შეერთებულ შტატებთან პარტნიორობის სულისკვეთებას“.

 

თავი დავანებოთ იმას, რომ თავად ამერიკელებს ათწლეულების განმავლობაში აქვთ მსგავსი კანონი. ასევე ბევრ ევროპულ ქვეყანას.  უბრალოდ, მათ აქვთ უფლება, დანარჩენებს კი არ აქვთ უფლება შეამჩნიონ, როგორ ახდენენ აშშ-ს და ნატოს საზოგადოებრივი ორგანიზაციების მეშვეობით აქტიურ გავლენას სხვა ქვეყნების პოლიტიკაზე. მნიშვნელოვანია კიდევ ერთი: თბილისი ძნელად თუ გადაწყვეტდა კონფლიქტში შესვლას „მსოფლიო ჰეგემონთან“, საქართველოს რომ არ ჰქონოდა რუსეთის მხარდაჭერის გარანტიები. ეს, ისევე როგორც ფართომასშტაბიანი ეკონომიკური კავშირები, შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ დაიხურება არაღიარებული რესპუბლიკების საკითხი. და, უპირველეს ყოვლისა, აფხაზეთი, რომელიც დღეს არის ეკონომიკური „საცობი“ საქართველოსა და რუსეთს შორის სავაჭრო და ტურისტულ მარშრუტებზე.

 

აფხაზეთი, რომელმაც საქართველოსთან საზღვარი ჩაკეტა, არ უშვებს არც საავტომობილო და არც სარკინიგზო მოძრაობას. ჩვენს ქვეყნებს შორის სახმელეთო კომუნიკაცია ოსეთის გავლით ხორციელდება. გზა გრძელი, მოუხერხებელია, მოცულობით შეზღუდული. მხოლოდ საავტომობილო. ამ ვითარებაში არ ხდება საქონლის ნაკადის რეალური გაფართოება ან მნიშვნელოვანი ტურისტული ნაკადების გაცვლა.

 

ამავდროულად, აფხაზეთმა მიიღო კანონი, რომელიც, ფაქტობრივად, საკუთარ ეკონომიკაში ინვესტიციების მოზიდვასაც კი ბლოკავს. აქამდე უცხოელებს (მათ შორის რუსებს) აქ ბინის ყიდვის უფლებაც კი არ აქვთ. აფხაზეთში არიან პოლიტიკოსები, რომლებსაც ესმით, რომ ასეთი მასშტაბური შეზღუდვები ასუსტებს ქვეყნის ეკონომიკას, მაგრამ უმრავლესობა მათ არ უსმენს. 2015 წელს რესპუბლიკის პარლამენტში შევიდა კანონპროექტები, რომლებიც ითვალისწინებდა უცხო ქვეყნის მოქალაქეების მიერ საცხოვრებელი ფართის კანონიერად შეძენის შესაძლებლობას. ამან სერიოზული დისკუსია გამოიწვია აფხაზურ საზოგადოებაში, მაგრამ 2016 წლის გაზაფხულზე გადაწყდა, რომ აფხაზეთში საცხოვრებლის ყიდვის აკრძალვის მოხსნის შესახებ კანონპროექტები არ განიხილებოდა. მას შემდეგ საბინაო კანონმდებლობის რეფორმაზე მუშაობა არ განხორციელებულა. ნებისმიერი ინვესტიცია უძრავ ქონებაში ხორციელდება ძალიან რთული სქემების მიხედვით, რომლებსაც აქვთ "ნაცრისფერი" ელფერი. და ეს მიუღებელია სერიოზული და დიდი თანამედროვე ბიზნესის გასამართად.

 

რუსეთის ბაზარზე ხილის მიწოდება და დამსვენებლების მიღება ტურიზმის სექტორში, რომელიც სერიოზულად ჩამორჩება მოდერნიზაციისა და კომფორტის ამჟამინდელ დონეს, მარტივად რომ ვთქვათ, ქვეყნის ეკონომიკის საფუძველია. სავსებით ლოგიკურია, რომ გასულ წელს აფხაზეთის ბიუჯეტმა შეადგინა 9,6 მილიარდი რუბლი, საიდანაც 3,7 მილიარდი იყო რუსეთის ფინანსური დახმარება. ეს მხოლოდ ქალაქ ივანოვოს შემოსავალზე ნაკლებია, რომელიც 10 მილიარდ რუბლს აჭარბებს. არსებული საკანონმდებლო შეზღუდვებით, აფხაზეთის ეკონომიკა ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ხარისხობრივ გარღვევას მიაღწიოს.

 

ტექნიკურად, ეს პრობლემები შეიძლება გადაწყდეს აფხაზეთის რუსეთის ფედერაციის შემადგენლობაში შეყვანით. ეს არც რესპუბლიკის მოსახლეობას და არც მის ხელმძღვანელობას არ უნდა! როდესაც ასეთი ინიციატივები გამოჩნდა საჯარო სფეროში, მაგალითად, დიმიტრი მედვედევის მხრიდან 2023 წლის ზაფხულში, აფხაზეთში ისინი მკაცრად უარყვეს. ეს ნიშნავს, რომ ინვესტიციები არ შემოვა?

 

ახლა კი, არსებული ვითარების ფონზე, სულ უფრო მეტი ინფორმაცია მოდის, რომ რუსეთი და მისი მსხვილი ბიზნესი სოჭის სატრანსპორტო დერეფანში უპრეცედენტო მასშტაბის ეკონომიკური ინექციების განხორციელებას გეგმავენ. პირველ რიგში, გამოჩნდება ჩქაროსნული გზატკეცილი "სამხრეთი", რომელიც დააკავშირებს ადლერსა და მოსკოვს. პეტერბურგის საერთაშორისო ეკონომიკურ ფორუმზე მისი პროექტი წარადგინეს. მეორეც, ცნობილი გახდა, რომ ქვეყანაში ყველაზე რთული სატრანსპორტო სამშენებლო პროექტი მალე დაიწყება: ჯუბღა-სოჭის გზატკეცილი 12 გვირაბით და მინიმუმ 1,4 ტრილიონი რუბლის ღირებულებით. მისი დასრულება 2029 წლის ბოლომდე იგეგმება სამხრეთ კლასტერის პროექტის ფარგლებში. უფრო მეტიც, დაფინანსება მოხდება როგორც საბიუჯეტო, ასევე გარე-საბიუჯეტო წყაროებიდან.

 

ახლა კი ფუნდამენტურად მნიშვნელოვანი კითხვა: ასეთი მასშტაბური ინვესტიციები მხოლოდ სოჭში დამსვენებლების ნაკადის გაზრდის მიზნით ხდება? ანუ რუსეთი ორმაგ სატრანსპორტო დერეფანს ჩიხში ჭრის?

 

აფხაზეთი და საქართველო პოტენციური სატრანსპორტო დერეფანია რუსეთისთვის თურქეთთან, ირანთან და ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნებთან.

 

ამ ინვესტიციების აღქმა მკვეთრად იცვლება, თუ წარმოვიდგენთ, რომ ვაშენებთ მარშრუტს, რომელიც პირდაპირ საქართველოსთან და მისი მეშვეობით სომხეთთან და თურქეთთან დაგვაკავშირებს. ეს არის  ირანში, სირიაში და მთელ ახლო აღმოსავლეთში გასასვლელი სატრანსპორტო დერეფნები. ფაქტობრივად, ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ჩქაროსნული საგზაო და სარკინიგზო ხაზები ჩვენთვის სტრატეგიულად მნიშვნელოვან რეგიონზე წვდომით, სადაც ჩვენ გვაქვს ექსკლუზიურად ძვირადღირებული საჰაერო  ან ნელი საზღვაო ტრანსპორტი. თუმცა,  გამოდის, რომ, თურმე სარკინიგზო და საგზაო მარშრუტებზე მხოლოდ აფხაზეთი გვეღობება.

 

მას პრინციპულად არ სურს რუსეთის შემადგენლობაში შესვლა (თუმცა უარს არ ამბობს რუსეთის ბიუჯეტის დახმარებაზე). კანონმდებლობა ბლოკავს ინვესტიციის მრავალ ფორმას. საქართველოსთან საზღვრის გახსნა არ იგეგმება. სანამ თბილისი აგრესიული იყო მოსკოვის მიმართ, აფხაზეთი ერთგვარი ფორპოსტი იყო ჩვენს შორის. რუსეთსა და საქართველოს შორის პარტნიორული და კეთილმეზობლური ურთიერთობების შემთხვევაში კი აფხაზეთის პოზიცია არა იმდენად პოლიტიკურ, რამდენადაც ეკონომიკურ მუხრუჭად იქცევა.

 

ამიტომ, ვერ გამოვრიცხავთ, რომ საქართველოში უცხოური გავლენის შესახებ სკანდალური კანონის მიღება, ვთქვათ, მოსკოვსა და თბილისს შორის ურთიერთსასარგებლო ურთიერთობების დამყარების არაოფიციალური გარიგების პირველი ნაწილი გახდა. გვაჩვენეს, რომ სერიოზულად არიან განწყობილნი. რუსეთისგან კი კომპრომისისთვის მზადყოფნას ელიან - მ.შ. აფხაზეთის საკითხზე.

 

დეტალებზე საუბარი ნაადრევია: ეს, რა თქმა უნდა, სამი მხარის და, პირველ რიგში, თავად აფხაზეთის ინტერესებს უნდა ასახავდეს. დიდი ალბათობით, ვისაუბრებთ ავტონომიის მაქსიმალურ ფორმაზე. ძალის ან იძულების ვარიანტებზე საუბარი არ შეიძლება. აფხაზეთის საქართველოში დაბრუნება მხოლოდ იმ პირობით მოხდება, რომ რესპუბლიკის მაცხოვრებლების უმრავლესობის ყოველდღიურობა  უკეთესობისკენ შეიცვლება.

 

დიახ, არის საკითხის გეოპოლიტიკური მხარეც: რუსეთმა პრაქტიკულად დაასრულა სამხედრო პორტის მშენებლობა ოჩამჩირეში (აფხაზეთი). ეს ის პრობლემა არ არის , რომელიც ვერ გადაიჭრება საქართველოს ხელისუფლების შესაბამისი დამოკიდებულების გათვალისწინებით. ამჟამინდელ მდგომარეობაშიც კი, ჩვენი გემები მაინც სხვა ქვეყნის ტერიტორიაზე იქნება ბაზირებუილ. ეს ნიშნავს, რომ თბილისთან შესაძლებელია საბოლოო შეთანხმებაც: მაგალითად, გრძელვადიანი შეთანხმება ამ ტერიტორიაზე ფლოტის ბაზირების უფლების შესახებ. დიახ, შეუძლებელი იქნებოდა ანტირუსულ მთავრობასთან ასეთი შეთანხმების დადება. დღეს კი ჩვენ ვხედავთ, რომ თბილისი მკაფიო სიგნალებს უგზავნის მოსკოვს თანამშრომლობისთვის მზადყოფნის შესახებ.

 

შემთხვევითი არ არის, რომ, ვთქვათ, პოლიტოლოგმა სერგეი მარკოვმა განაცხადა, რომ „აფხაზეთს და სამხრეთ ოსეთს შეუძლიათ საქართველოში დაბრუნება“. მან ივარაუდა მოვლენების ასეთი განვითარების ორი ძირითადი ვარიანტი:

 

„პირველი არის, თუ რუსეთი დაკარგავს თავის გავლენას. მეორე ვარიანტი, თუ მოხდება შერიგება რუსეთსა და დასავლეთს, საქართველოსა და რუსეთს შორის, აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი გადაწყვეტენ საქართველოსთან მშვიდობიანი ურთიერთობების დამყარებას, მათ შეუძლიათ შერიგდნენ ურთიერთპატიებით.

 

არც ისაა გამორიცხული, რომ მოსკოვმა და თბილისმა ამ განტოლებიდან დასავლეთის ინტერესების გამორიცხვა გადაწყვიტონ და პირდაპირ მოილაპარაკონ: საქართველო, აფხაზეთი და რუსეთი.“ სტატიის დასასრული.

 

მსგავსი მასალები, რომლებიც ასახავს პატრიოტული რუსული ელიტის მნიშვნელოვანი ნაწილის გრძნობებს, ნამდვილი შოკია სომხური ლობისთვის. მათი ოცნებები „ზღვისპირა სომხეთზე“ ტამანიდან ინგირამდე შეიძლება უბრალოდ „დასამარდეს“ ქართველებისა და აფხაზების, რუსებისა და ქართველების შერიგებით და ქართველი დევნილების დაბრუნებით. გარდა ამისა, აფხაზეთის დეოკუპაცია ახალ იმპულსს აძლევს რუსეთის თანამშრომლობას საქართველოს გავლით თურქეთთან, რომელსაც სძულს სომეხი ნაციონალისტები.

 

ამიტომ, გულუბრყვილობა იქნებოდა გვეფიქრა, რომ სომეხი პროვოკატორები არ შეეცდებიან რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობების „აფეთქებას“ და თანაც იმ წერტილში, სადაც მათ ყველაზე დიდი დაახლოების ტენდენცია ექნებათ. საუბარია საეკლესიო სფეროზე.

 

შეგახსენებთ, რომ ერთ დროს „უძველესმა ქრისტიანმა ძმებმა“, რომლებსაც 1992 წლისთვის აფხაზეთში არც ერთი ეკლესია არ ჰქონდათ (რადგან პრობლემურია აფხაზეთის სომხური „ოდითგანვე კუთვნილების“ დამტკიცება გაყალბებული „უძველესი“ წარწერების დახმარებითა და ხაჩკარებით), სეპარატისტებთან ერთად მოაწყვეს მართლმადიდებელი ქართველი მოსახლეობის ნამდვილი გენოციდი. გარდა ამისა, მათ მოკლეს მართლმადიდებლური აფხაზები, რომლებმაც „გაბედეს“ მსახურება ქართულ მართლმადიდებლურ ეკლესია-მონასტრებში, კერძოდ სოფელ კომანში, ქართველ მღვდელმთავრებთან და ბერებთან ერთად მოკლეს ეთნიკური აფხაზი დიაკვანი იური ანუა.

 

ამავდროულად, სეპარატისტებმა მოახერხეს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის მღვდელი ბესარიონ აპლია თავის მხარეს გადმოებირებინათ, რომელმაც მხურვალე პრო-სეპარატისტული პოზიცია დაიკავა და სეპარატისტულ ტერიტორიაზე მოაწყო თვითგამოცხადებული „აფხაზური მართლმადიდებლური ეკლესია“. პროსომხურმა მედიამ და პოლიტოლოგებმა მაშინვე დაიწყეს „ძველი აფხაზური მართლმადიდებლური ეკლესიის აღორძინების“ პროპაგანდირება. თვითგამოცხადებულებმა  ვერ მოიპოვეს აღიარება მართლმადიდებლურ სამყაროში. ახლა კი, როცა საქართველო-რუსეთის ურთიერთობების ნორმალიზებისა და აფხაზეთის საკითხის გადაწყვეტის საკითხი დადგა, სომხურმა ლობიმ ბესარიონ აპლიას მეშვეობით გადაწყვიტა საქართველოსა და რუსეთს შორის კონფლიქტის პროვოცირება „სარწმუნოების ხაზით“.

 

ბესარიონ აპლიამ ულტიმატუმის წერილი მისწერა რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის მეთაურს, პატრიარქ კირილს და მოითხოვა აფხაზეთის დაცვა „ანფორის ქვეშ“ და აქ „მისი“ ეპისკოპოსის დანიშვნა. ანუ რუსეთის მართლმადიდებელ ეკლესიას მოუწოდებს, სასწრაფოდ და უხეშად დაარღვიოს საქართველოს ეკლესიის კანონიკური საზღვრები. სომხურმა ლობიმ საეკლესიო პროვოკაციაში ჩართო აფხაზი სეპარატისტი „პრეზიდენტი“ მარიონეტი ასლან ბჟანია. სოხუმის სეპარატისტული „მთავრობის“ წყაროს ცნობით, „პრეზიდენტი“ (ასლან ბჟანია), „პარლამენტის“ სპიკერი (ლაშა აშუბა) და მამა ბესარიონი მოსკოვში მიდიოდნენ, ისინი პატრიარქთან აუდიენცია იყო დაგეგმილი. ბილეთებიც შეიძინეს. ორიოდე დღის შემდეგ მათ საპატრიარქო დაუკავშირდა შეხვედრის დღის წესრიგის გასარკვევად. მათ განაცხადეს, რომ მათ ჰქონდათ სამი პუნქტი: „აფხაზეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის“ კანონიკური სტატუსის დადგენა, აფხაზეთის ეპისკოპოსის ხელდასხმა და აფხაზური დიასპორისთვის მოსკოვში ტაძრის გამოყოფა. მეორე დღეს კი შეხვედრა ჩაიშალა.

 

აშკარაა, რომ რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის საპატრიარქოში სეპარატისტები და სომხური ლობის მარიონეტები უბრალოდ „შორს გაუშვეს“ და სწორადაც მოიქცნენ. სომეხმა პროვოკატორებმა უკვე ბევრი პრობლემა მოუტანეს რუსეთისა და საქართველოს მართლმადიდებელ ხალხებს. და როდესაც მათი მარიონეტები ერევიან „საეკლესიო საკითხებში“ ახალი კონფლიქტების პროვოცირების მიზნით, მათი მცდელობები თავიდან უნდა იქნას აცილებული.

 

ალექსანდრე ზაქარიაძე

წაკითხულია : 1954