ანალიტიკა

აფხაზეთის ქართული მოსახლეობის მკვლელების „დღესასწაული“ -ბაგრამიანის სახელობის სომხური ბატალიონის 25 წლისთავი
19.02.18 22:45

ის, როგორც დღეს ცდილობს სომხეთის ხელისუფლება აჩვენოს საქართველოს, რომ ისინი ქართველების „ძმები“ არიან, რათა მიაღწიონ ტვირთების ტრანზიტს სომხეთისათვის აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონის ოკუპირებული ტერიტორიების გავლით, შეუსაბამობაში მოდის იმ სამახსოვრო მოვლენებთან, რომელთა საიუბილეო ღონისძიებები აღინიშნება ერთი მეორის მიყოლებით.

2018 წლის 9 თებერვალს სეპარატისტულ აფხაზეთში გაიმართა საზეიმო ღონისძიება, მიძღვნილი მარშალ ი. ბაგრამიანის სახელობის სომხური ბატალიონის შექმნის 25 წლისთავისადმი. აფხაზეთის სომეხთა საზოგადოების მიერ ორგანიზებული ღონისძიება 1992-1993 წლების სეპარატისტების მიერ "გამარჯვების დღის" 25 წლისთავისადმი მიძღვნილ ღონისძიებათა ფარგლებში გაიმართა.

განსაკუთრებულად უნდა აღინიშნოს ის, რომ აფხაზ სომხებს ქართველების წინააღმდეგ ბრძოლას და მითუმეტეს სასტიკად თავიანთი ქართველი მეზობლების დახოცვას 1992-1993 წლებში არავინ აძალებდა. მათ იარაღი ხელში აიღეს შეგნებულად, შეპყრობილი ქართველების ნაციონალისტური სიძულვილით, რომელსაც ათწლეულების მანძილზე მალავდნენ „მეგობრობისა“ და „ძმობის“ ლაპარაკის ქვეშ. თანაც ისე, რომ ქართველებს მათი სჯეროდათ და დიდი ხნის მანძილზე ვერ შეძლეს წარმოდგენა იმისა, რომ თავიანთ მიწაზე შეიფარეს ბოროტი მტრები. უკვე ომის დროს სომეხი ბანდიტები სარგებლობდნენ ქართველების ასეთი ნდობით, რომ, მაგალითად, ათრობდნენ ქართველ ჯარისკაცებს და მძინარეებს კლავდნენ, ან აგროვებდნენ ინფორმაციას ქართველების ადგილმდებარეობის შესახებ, რათა შემდგომ არტილერიის ცეცხლის მიმართულების კორექტირება მოეხდინათ.

შემთხვევითი არ არის, რომ ცნობილი სეპარატისტული ჟურნალისტი სპარტაკ ჟიდკოვი თავის სტატიაში "ქართულ-აფხაზური ომის სომხური ბატალიონი" წერდა:

„აფხაზეთში მცხოვრებმა ქართველებმა თავიანთი არჩევანი უყოყმანოდ გააკეთეს. მათ დაინახეს, რომ ის რეჟიმი რომელიც ჩამოყალიბდა დამოუკიდებელ საქართველოში, მტრულად იყო განწყობილი ერის თვითგამორკვევის უფლებისადმი, რომ აფხაზი ერი (ორი მესამედი ქრისტიანი) რელიგიურ ფანატიზმს არ ექვემდებარება. ზუსტად აფხაზეთის დამოუკიდებელ სახელმწიფოში აშმენის სომხებმა ნახეს გარანტია საკუთარი უფლებებისა და თვითმყოფადობის დაცვისა. ამ მიზეზით, აფხაზეთის არმიაში სომხური ბატალიონის გამოჩენა არ იყო სენსაცია“.

საინტერესოა, რომელ „რელიგიურ ფანატიზმზე“ მიდის საუბარი ან რომელ „სომხური თვითმყოფადობის ხელყოფას“ განიცდიან საქართველოში მცხოვრები სომხები? შესაძლებელია „რელიგიური ფანატიზმის გამოვლენაში“ გულისხმობენ ქართველების სურვილის არარსებობას მისცენ საკუთარი წმინდა სალოცავები - 465 ეკლესია, რომლებზეც სომხები ოფიციალურად აცხადებენ პრეტენზიას? ან კიდევ სურვილის უქონლობას გადასცენ სომხებს კუმურდოს უძველესი ტაძარი, სადაც ქართულ პოლიციას „ტოლერანტმა“ სომხებმა ქვები დაუშინეს? ასე რომ, სომეხ ნაციონალისტებს აქვთ საკმარისი მიზეზი იმისა, რომ დახოცონ ქართველები იმ შემთხვევაში, თუ გამოჩნდება რაიმე სახის მტრული ძალა ქართველი ერის წინააღმდეგ, რომელიც დაიკავებს საქართველოს ტერიტორიას.

„სპუტნიკ აფხაზეთის“ გამომცემლობაში ვრცელი მასალა ბაგრამიანის ბატალიონის შექმნას მიუძღვნა ანაიდ გრიგორიანმა „სომხური ბატალიონის დღე“. მასალა იტყობინება, რომ „ ქართულ-აფხაზური ომის დასაწყისიდან, 1992 წლის აგვისტოში, სომხები იბრძოდნენ აფხაზეთის ჯარის სხვადასხვა ქვეგანაყოფებში. 1993 წლის 9 თებერვალს უზენაესი მეთაურის ვლადისლავ არძინბას ბრძანებით შეიქმნა პირველი ცალკე მოტორიზებული ბატალიონი საბჭოთა კავშირის მარშალის ი.ბაგრამიანის სახელობის. მეთაურად დაინიშნა კავალერის ორდენით დაჯილდოებული ლეონ ვაგარშაკ კოსიანი. პირველმა ფიცი მიიღო აფხაზეთის გმირმა, უზენაესი საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილემ ალბერტ ტოპოლიანმა. მარშალ ი. ბაგრამიანის სახელობის მეორე ბატალიონი 1993 წლის ზაფხულში ჩამოყალიბდა ლეონ კევორ მარკარიანის ბრძანებით, რომელმაც დაიწყო სამხედრო გზა 1992 წლის აგვისტოში.

„აღმოსავლეთის ფრონტზე“ იბრძოდა ლეგენდარული ტანკის ეკიპაჟი „ვეფხვი“, აფხაზეთის გმირები აიკ და გაბრიელ კესიანები, სმბატ კერსელიანი“.

სულ საქართველოს წინააღმდეგ ომის დროს გარდაიცვალა 200 მეტი სომეხი ბოევიკი.

სეპარატისტული ხელისუფლების მიერ 20 სომეხ ბოევიკს მიენიჭა „აფხაზეთის გმირის“ წოდება.

1000 მეტი ადამიანი იღებდა მონაწილეობას ორ სომხურ ბატალიონში.

ბაგრამიანის სახელობის სომხური ბატალიონის ერთ-ერთი ბოევიკი რაფაელ ზადიკიანი იხსენებს:

„მამაჩემი როდესაც მეუბნებოდა, რომ სომხეთი არის სამშობლო, მე პატარა ვიყავი, სულ რაღაც 7-8 წლის. მე მაშინ ვამბობდი: „ მამა, მე აქ დავიბადე, ჩემი სამშობლო აქ არის“. როცა ვხედავდი ქართველების დამოკიდებულებას ჩვენი ერის მიმართ, ვცდილობდი ყველაფერი გამეკეთებინა გამარჯვებისათვის, რაც კი იყო ჩემს ძალებში. სამშობლოსთვის არა მხოლოდ სიცოცხლე, არამედ ყველაფერი უნდა გასცე!“

მიუხედავად ყოველი სარგებლისა, რომელიც ქართველებმა და საქართველომ გააკეთეს სომხებისათვის, სომხებს მაინც არ მოსწონთ „ქართული დამოკიდებულება“ მათი ერის მიმართ და ამისათვის ისინი მზად არიან დახოცონ ქართველები. ქართულმა ხელისუფლებამ ეს ყველაფერი უნდა გაითვალისწინოს, როდესაც საქართველოს ინტერესების საზიანოდ ცდილობენ ასიამოვნონ სომხებს. სულ ერთია - სომეხი ნაციონალისტებისთვის, რამდენი სარგებელიც არ უნდა გაეკეთებინათ ქართველებს, ქართველი ერი რჩება სიძულვილით სავსე ერად და მათ სომხები, დაუფიქრებლად გაანადგურებენ პირველივე შემთხვევისას.

ცნობილი რუსი მწერალი და საზოგადოებრივი მოღვაწე ვასილი ველიჩკო თავის წიგნში „კავკასია“ მოჰყავს აზერბაიჯანული ხალხური სიბრძნე სომხების „მადლიერების“ შესახებ: „აანთე შენი ათივე თითი, როგორც სანთელი, რომ გაუნათო გზა სომეხს და ის მადლობასაც არ გეტყვის“. აფხაზ სომეხთა შემთხვევაში, შეიძლება დავამატოთ ის, რომ "კიდეც მოგკლავს, რადგან ჩათვლის, რომ მას" უპატივცემულოდ“ აუნთე თითები“.

25 წლის შემდეგ, ორი სომხური ბატალიონის მეთაურები და ბოევიკები, რომლებიც მონაწილეობდნენ აფხაზეთის ქართველი მოსახლეობის გენოციდში, შეიკრიბნენ ერთად, რათა გაიხსენონ წარსული. ას ბოევიკ -„ვეტერანზე“ მეტმა, ასევე სომხური თემის წარმომადგენლებმა, გვირგვინით შეამკეს პირველი სეპარატისტი „პრეზიდენტის“ ვალდისლავ არძინბას საფლავი სოფელ ქვედა ეშერაში, შემდეგ კი პატივი მიაგეს დაღუპულთა ხსოვნას დიდების პარკში ქალაქ სოხუმში. ამის შემდეგ ისინი მივიდნენ „ვ. არძინბას სახელობის სამხედრო დიდების სახელმწიფო მუზეუმში“, სადაც გაიმართა საზეიმო ღონისძიება მარიონეტული რეჟიმის ე.წ. "აფხაზეთის პრეზიდენტის" რაულ ხაჯიმბას მონაწილეობით.

რაულ ხაჯიმბამ ხაზი გაუსვა, რომ სომხურმა თემმა „მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა "აფხაზეთის რესპუბლიკის" "დამოუკიდებლობისთვის" ბრძოლაში. მან განაცხადა:
„ჩვენ მრავალეროვან ერს ბევრი საამაყო აქვს. დღეს ჩვენ შეგვიძლია მტკიცედ განვაცხადოთ, რომ არავის არ მივცემთ უფლებას ხელყოს ჩვენი ერთობა. იმიტომ, რომ ეს იყო და არის ჩვენი გამარჯვების გარანტია. ყოველივე კარგი წარსულიდან აუცილებლად უნდა გადმოვიღოთ მომავალში. ეს იქნება ჩვენი საერთო მომავალი დამოუკიდებელი, სუვერენული და აყვავებული აფხაზეთის“.

ხაჯიმბას შავი იუმორი შეიძლება შევაფასოთ. ყველას კარგად ესმის რამდენად „დამოუკიდებელი“ და „სუვერენულია“ სეპარატისტული აფხაზეთი. მისი „აყვავება“ კი იმ წამსვე თვალში გვხვდება ყოველ ნაბიჯზე - ნანგრევების ასეთი კონცენტრაცია მსოფლიოში არსად არ არის, სირიაშიც კი, სადაც ომი მიმდინარეობს, თუმცა ომი აფხაზეთში მეოთხედი საუკუნის წინ დასრულდა.

ომის დროს, სეპარატისტული "თავდაცვის მინისტრის" მოადგილე სერგეი შამბა, რომელმაც 1993 წელს მიიღო ფიცი სომეხი ბატალიონის ბოევიკებისგან, იმ პერიოდის გახსენებისას, აღნიშნა ალბერტ ტოპოლიანის დამსახურებები სომხური ბატალიონის შექმნაში, რომლებიც ფასდაუდებელია:

„ომის დროს ვლადისლავ გრიგორიევიჩ (საუბარია არძიმბაზე), ყველას გვესმოდა, რომ ეთნიკური ნიშნით ბატალიონის შექმნა მიუღებელია, და ერთადერთი ვის გამოც დათმობა გაკეთდა იყო ალბერტ გასპაროვიჩი, რომელმაც შეძლო ასეთი გადაწყვეტილების აუცილებლობის დასაბუთება“.

ამრიგად, თვითონ სეპარატისტებს არც თუ ისე სურდათ, რომ აფხაზ სომხებს შეექმნათ საკუთარი „ეროვნული“ ბატალიონები, სადაც სთავაზობდნენ ებრძოლათ საკუთარ „საერთაშორისო“ ფორმირებებში, მაგრამ სომხებმა დაჟინებით მოითხოვეს - რადგან სძულდათ ქართველები და არ სურდათ სხვა ეთნიკური ჯგუფები "ჩაერიონ" მშვიდობიანი მოსახლეობის მკვლელობასა და დაშინებაში და მომავალში ბაგრამიანის ბატალიონის შექმნის ეს მოტივი მხოლოდ დადასტურდა - არც ერთი სეპარატისტული ფორმირება არ გამოირჩეოდა ისეთი საშინელი და დამამცირებელი სისასტიკით, როგორც ბაგრამიანის სომხური ბატალიონი.

"სულგრძელობისა" და "უძველესი" "ქრისტიანობის" წარმომადგენლებმა დიდებულად აჩვენეს თავიანთი თავი „ყოველმხრივ“.




KavkazPlus

წაკითხულია : 505