ანალიტიკა

«მრავალტანჯული» ოსების მხეცობა
19.06.17 16:40

ოსმა ნაციონალისებმა ხელში აბსოლუტურად უკანონოდ ჩაიგდეს ხელში სხვისი – ქართველთა და ინგუშთა -მიწები, რომელზე სულ რაღაც 200-300 წლის წინათ დასახლდნენ, გაძარცვულნი და მიუხედავად ამისა, მათ ძალიან უყვართ საუბარი თავისი „ისტორიული სიდიადის“, „ნამდვილი არიულობის“, „წარმომავლობის“ შესახებ, რომელსაც უპირსპირებენ მეზობელი ერების „დაუნდობლობასა და მზაკვრობას“.

განსაკუთრებით ხაზგასმით აღნიშნავენ ოსი ცრუისტორიკოსები „ბოროტ ქართველთა“ მხრიდან „გენოციდს“, ისევე როგორც „ავი“ თურქები ახორციელებდნენ გენოციდს „მრავალტანჯული“ სომეხი ერის წინააღმდეგ.

ოსი ნაციონალისტები დაობენ იმის შესახებ,თუ რამდენჯერ განახორციელეს ქართველებმა „მრავალტანჯული“ ოსების წინააღმდეგ გენოციდი. ისინი ირწმუნებიან, რომ ადგილი ჰქონდა სამ გენოციდს. ზოგი ამ რიცხვს ოთხამდე ზრდის. ზოგიერთი ოსი კი იმასაც ამტკიცებს, რომ თითქოს დაუნდობელი ქართველები მუდმივად ახორციელებდნენ „საწყალი“ ოსიხალხის წინააღმდეგ გენოციდს.

ამასთანავე, თავად ოს ნაციონალისტებს (ისევე, როგორც სომხებს) არ სურთ გაიხსენონ საკუთარი დამოკიდებულება სხვა დანარჩენი ერების მიმართ. განსაკუთრები კი მაშინ, როცა ხანმოკლე ისტორიული დროის მონაკვეთებში არაშორსმჭვრეტელი რუსეთის ხელისუფლების მიერ ისინი ხელთ იგდენდნენ იარაღს და საშუალებას, რომ უკანონოდ ეძარცვათ, შეევიწროვებინათ და გაენადგურებინათ სხვა ეთნოსის წარმომადგენლები.

ყველაზე მეტად ოსი ნაციონალისტების სისატიკემ ინგუში ხალხი აზარალა, რომელმაც ეთნიკური წმენდა განიცადა ჭეშმარიტად ინგუშეთის კუთვნილ მიწებზეპრიგოროდის რაიონში (ვლადიკავკაზის შემოგარენში). ეს მიწები აბსოლუტურად უკანონოდ მიუერთდა სამხრეთ-ოსეთის ასსრ-ს საბჭოთა ხელისუფლების დროს.

ისტორიულად, რუსების კავკასიაში გამოჩენამდე, ოსებს არასოდეს შეეძლოთ დამოუკიდებლად დასახლება აღნიშნულ მიწებზე, მიუხედავად დიდი სურვილისა და არაერთი მცდელობისა განედევნათ ინგუშები საკუთრი ტერიტორიებიდან. ყველა შეტაკება ოს მომხვდურთა და ადგილობრივ ინგუშ ხალხს შორის ოსების სრული მარცხით მთავრდებოდა. უფრო მეტიც-რუსების გამოჩენამდე, ოსებს, როგორც მოღალატე, მაგრამ მაინც - ქვეშევრდომებს, ყაბარდოელი და ქართველი თავადები იცავდნენ ინგუშების ფრიად სამართლიანი შურისძიებისაგან.

სამწუხაროდ, რუსეთმაკავკასიურ პოლიტიკაში საყრდები შეიქმნა ყველაზე დევნილ და ყველასგან მოძულებულ ერებში - სომხებსა და ამასთან, სავარაუდოდ, რუსებს კიდევ მოუწევთ საკუთარ ტყავზე გამოსცადონ სომხური და ოსური „მადლოერება“. სომხური „მადლიერების“ შესახებ ძალიან კარგად შეუზლიათ მოგვითზრონ აფხაზეთიდან ქართველ დევნილებს.

როგორც ეს ხშრად ემართებათ ხოლმე იმ ტომებისა თუ ერებისწარმომადგენლებს, რომლებიც საუკუნეების განმავლობაში იდევნებოდნენ და დამონებულ, დამცირებულ და ყველასგან მოძულებულ ყოფაში იყვნენ, ხელთ იგდებენ თუ არა ძალაუფლებას ყოფილ მმართველებზედ, მყისიერად მტარვალებად გვევლინებიან. «მრავალტანჯული» ერების მხრიდან იმგვარ მხეცობას აქვს ადგილი, რომელსაც ნორმალური ადამიანი ვერც დაიჯერებს.

სამწუხაროდ, ამგვარი რამ მოხდა უახლოეს წარსულშ –1992 წელს ოსი ნაციონალისტების მიერ ორგანიზებულინგუში ხალხის გენოციდისას პრიგოროდის რაიონში ჩრდილოეთ ოსეთში.

აი, რას გვიამბობენ თვითმხილველები, ჩეჩენი ქალბატონი და მისი 13 წლის ვაჟიიმის შესახებ, თუ რას სჩადიოდნენ ოსი ბანდიტები ინგუშ ქალებთან და ბავშვებთან მიმართებაში 1992 წ:

«31 ოქტომბერსჩემი მშობლები წავიდნენ სურსათის საყიდლად და უკან აღარ დაბრუნებულან. არ ვიცოდიდ, რა შეემთხვატ, სახლში ჩემს გარდა იმყოფებოდნან დეიდა (დედის და) ლუბა (20 წლის), ძმა იაკუბი (13 წლისა), და, ლარისა (17 წლისა), ორი ბოზაშვილი ვაჟი , 5 და 3 წლისა.

ფანჯრიდან ვადევნებდით თვალყურს, თუ როგორ ხოცავდნენ შუადღისას ინგუშ მძევლებს ზედ ჩვენი სახლის წინ. რამდენი დახოცეს, ნამდვილად არ ვიცი, რადგან ამის ცქერა ჩემთვის მეტისმეტად მძიმე იყო და მე დროდადრო ვცილდებოდი ფანჯარას. ჩვენს სახლთან ახლოს საბავშვო მოედანი იყო, სადაც ხდებოდა ყოველივე ეს. სადღაც დღის 11 საათი იქნებოდა, როცა იქ თავი მოუყარეს ინგუშ ტყვეებს. მამაკაცები მათ შორის თითქმის არ იყვნენ, თუ არ ჩავთვლით მოხუცებსა და მოზარდებს. ტყვეების გარშემო თავი მოიყარეს ოსებმა, ძირითადად, ჩვენმა მეზობლებმა, თუმაც მათ შორის უცხოებიც ერივნენ.

ისინი ხმამაღლა იცინოდნენ, სტვენდნენ, კიჟინას სცემდნენ ყოველ ჯერზე, როცა რომელიმე ინგუშს მოკლავდნენ. ინგუშთ გარშემო დიდი წრე იყო შეკრული. რამდენიმე გვარდიელს გამოჰყავდა ტყვე და მაგრად ეჭირათ მანამ, სანამ ბოლომდე არ დარწმუნდებოდნენ, რომ ის უკვე მოკვდა. კლავდნენ თავში, სახეში, მუცელში ცემით, აჭრიდნენ ყურებს, ცხვირს, თხრიდნენ თვალებს, მათ სხეულზე სიგარეტს აწვავდნენ.

ფანჯრიდან 20 წლის ქალი დავინახეთ. ხელში 2-3 წლის ბავშვი ეჭირა. ეტყობა, სურდა გვერდი აექცია ამ ხროვისთვის, მაგრამ შიშისაგან გაიქცა და თავი შეაფარა № 15 სახლს. იქ დიდხანს დაჰყო. შემდეგ გამოვიდა სადარბაზოდან და სურდა სწრაფად ჩაევლო ლახლის ხროვისთვის, რომელსაც შიშსაგან ვერც უყურებდა. ეს ერთადეღთი გზა იყო ამ სახლიდან გამოსასვლელად.

რამდენიმე ოსმა ის შეამჩნია და ყვირილი დაუწყო. ქალი გარბოდა, მაგრამ რამდენიმე გვარდიელმა და სამოქალაქო პირმა იგი დაიჭირა. ბავშვი წაართვეს და იმ წრეში შეათრიეს, ცემა და გახდა დაუწყეს. სულ გააშიშვლეს და შემდეგ სადარბაზოში შეათრიეს, მთელი იმ დროის განმავლობაში ქალი ყვიროდა, ტიროდა და იბრძოდა.

რომელიღაც გვარდიელმა ბავშვი ფეხით დაითრია და თავით იმ სახლის კედელს მიანარცხა.

ბიჟი ყვიროდა. გვარდიელმა იგი კიდევ მიანარცხა კედელს თავით. ბავშვმა შეწყვიტა ტირილი და გვარდიელამ იგი დახოცილი ინგუშების გროვაზე მიაგდო. დედამისი გამოათრიეს სადარბაზოდან. რამდენიმე გვარდიელი აკავებდა მას, სხვები სიგარეტს მის სხეულზე აქრობდნენ, კვლავ ანთებდნენ და აქრობდნენ. ზოგიერთ მათგანს ხელში სანთებელა ეჭირა, ქალს ხარხარით უწვავდნენ სახეს, სხეულს, ხელებს, თმებს. მისი საშინელი წივილ-კივილი მხოლოდ მაშნ შეწყდა, როცა გარდაიცვალა. ოსები ამის შემდეგაც აგრძელებდნენ მის სხეულზე სიგარეტის ჩაქრობას, შემდეგ მისი სხეულიც გარდაცვლილთა გროვაზე დააგდეს.

დეიდამ აგვიკრძალა ფანჯარაში გახედვა. მთელმა დღემ განვო იმის მოლოდინში, რომ ჩვენც მოგვაკითხავდნენ. ღამის სამ საათზე ჩვენ სახლიდან გავედით და მამაჩვენის მეგობრისაკენ გავემართეთ. ის რუსია და ვლადიკავკაზში ცხოვრობს. მის ოჯახშ სამი კვირა ვიმალებოდით, შემდეგ კი მისი დახმარებით მამამ ნაზრანში გადაგვიყვანა.»

ჩაიწერა მარია კატიშევამ, 1993 წ. ჩეჩნეთის დამოუკიდებელი ჟურნალი «დოში», № 4 (14), 2006 г.

თვითმხილველთა ამგვარი მონათხრობის შემდეგ, რთულია დაუჯერო ოსი ნაციონალისტების მონაყოლს «ოსური გენოციდის» შესახებ ქართველების მხრიდან.

თვითონ ოსმა ექსტრემისტებმა თავის რეალურ და საშინელ მონათხრობში ინგუშების მიმართ ჩადენილი სისასტიკის შესახებ საკუთარ თავს აჯობეს-თავისი ყველაზე აბსოლუტურად ფანტასტიური „საშიში ამბების“ მოყოლაში „ქართველთა მიერ ოსი ხალხის გენოციდის“ შესახებ.

ქართულმა საზოგადოებამ უნდა იცოდეს, თუ რას წარმოადგენენ ოსი ნაციონალისტები და რას უნდა ველოდოთ მათგან, თუ ხელში ჩავუგდებთ ხელისუფლებას და შესაძლებლობას-დაუსჯელად ჩაიდინონ ყოველგვარი უკანონობა.

საერთოდ, ქართველი ხალხი დიდსულოვანი და შემნდობია მტრის მიმართ, ყველაზე მზაკვარი მტრის მიმართაც კი. საკმარისია გავიხსენოთ, რომ ქართველებმა ხელი არ ახლეს არც ერთ სომეხს, იმ ტერორისტთა სანათესაოს ჩათვლით, რომლებიც დაუნდობლად ხოცავდნენ ქართულ მოსახლეობას აფხაზეთში.

ქართველებს სულაც არ შეუშლიდა ხელს ყოფილიყვნენ ფრთხილად და ფხიზლად ისეთი „მრავალტანჯული“ ხალხის მიმართ, როგორიც ოსები და სომხები არიან. თუმცა, ისიც უნდა გავაცნობიეროთ, რომ როგორც კი ეს „მრავალტანჯულნი“ ხელთ იგდებენ ძალაუფლებას, მათი მხრიდან ყოველგვარ სისასტიკეს უნდა ველოდოთ სხვა ერების მიმართ.



KavkazPlus

წაკითხულია : 964