ანალიტიკა

"როდის დავარტყამთ ვაშინგტონს?" - სიმონიანი, კალანტაროვი და ბაბაიანი მსოფლიო ომს აღვივებენ
02.02.22 10:15

2021 წლის დეკემბერში რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა სერგეი ლავროვ-კალანტაროვმა ულტიმატუმი წაუყენა შეერთებულ შტატებსა და ნატოს, მოითხოვა „უსაფრთხოების გარანტიები“, უარის თქმა უკრაინისა და საქართველოს ნატოში მიღებაზე და ნატოს 1997 წლის პოზიციებზე დაბრუნება. როგორც მოსალოდნელი იყო, ნატო-მ და შეერთებულმა შტატებმა განაცხადეს, რომ არ დაეთანხმებოდნენ მსგავს ზომებს და 2022 წლის 26 იანვარს შეერთებულმა შტატებმა და ნატომ რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს წერილობითი პასუხები წარუდგინეს რუსეთის წინადადებებზე.

 

სერგეი ლავროვ-კალონტაროვის საკვანძო პრესკონფერენციაზე, მას შემდეგ, რაც რუსეთის ფედერაციამ მიიღო „ულტიმატუმზე პასუხი“ აშშ-დან და ნატოდან, პირველი შეკითხვა მისმა თანამემამულემ მარგარიტა სიმონიანმა დასვა. და მასში მთავარი იყო სიტყვები „როდის მივდივართ ვაშინგტონში? იქნება ომი? რამდენ ხანს უნდა ვტკეპნოთ ერთი ადგილი?

 

 

მოგეხსენებათ, ყველაზე მეტად დასამახსოვრებელი პირველი კითხვა და მასზე პასუხია  და მას უდიდესი სემანტიკური დატვირთვა აქვს. მარგარიტა სიმონიანის შეკითხვა არა მხოლოდ პროვოკაციულად ჟღერს, მისი სიტყვები ცხადად აანონსებს "დიდ ომს", აჩენს კითხვას მხოლოდ მისი დაწყების დროზე, რადგან რუსულ მხარეს, მისი აზრით ულტიმატუმზე პასუხი ნამდვილად არ აკმაყოფილებს:

 

„დავიწყებ იმ კითხვით, რომელსაც ახლა მთელი მსოფლიო სვამს, ჩვენ თვითონ ვუსვამთ საკუთარ თავს და ჩვენი ქვეყანაც, ყველა ჩვენს ირგვლივ. სერგეი ვიქტოროვიჩ, იქნება ომი? ჩვენ მათ გავუგზავნეთ ჩვენი შეთავაზებები, ველოდით მათ პასუხს და მივიღეთ კიდეც. მათმა პასუხმა არ დაგვაკმაყოფილა. სწორედ ეს უნდა დაგვემტკიცებინა. აქამდე ჩვენ ვთქვით და სხვადასხვა ადამიანების პირით განვმარტეთ, რომ თუ მათი პასუხი არ დაგვაკმაყოფილებდა, უფლებას ვიტოვებდით გვეპასუხა ყველაზე ხისტი ზომებით და დაგვეცვა ჩვენი ინტერესები ასევე ხისტი მეთოდებით".

 

მარგარიტა სიმონიანი არათუ მხოლოდ  ომს აჩქარებს. ის პირდაპირ ამბობს, რომ ამ ომის ინიციატორი რუსეთი უნდა იყოს, ჯერ რუსეთმა უნდა შეუტიოს, პირველმა დაარტყას და არა სხვაგვარად. ანუ, ის იმ ძალების სასარგებლოდ თამაშობს, რომლებიც საუბრობენ რუსეთზე, როგორც აგრესორზე, რომელთანაც უსარგებლოა დიალოგის წარმოება:

 

”შეგიძლიათ სერგეი ვიქტოროვიჩ, ამიხსნათ რას გულისხმობთ რას გავაკეთებთ? ჩვენ ხომ ბოლოს და ბოლოს მაკდონალდსის აკრძალვას არ ვაპირებთ. და თუ ნებას მომცემთ ჩემი ხელმომწერების ციტირებას, ისინი ამ კითხვას ასე სვამენ: „როდის დავარტყამთ ვაშინგტონს? იქნება ომი? რამდენ ხანს უნდა ვტკეპნოთ ერთი ადგილი? იქნება ომი?"

 

ამერიკულ მხარეს რომ ომი სდომოდა, მაშინ მხოლოდ სიმონიანის ამ კითხვის საფუძველზე ნებისმიერ მომენტში შეიძლებოდა ომი გაჩაღებულიყო. საკმარისი იქნებოდა ვაშინგტონის რომელიმე გარეუბანში აფეთქების მოწყობა და განცხადების გაკეთება, რომ ეს „რუსებმა დაარტყეს“  და მორჩა!

 

ესმის თუ არა მარგარიტა სიმონიანს იმდენი, რომ თავისი პროვოკაციული კითხვებით იმ დროს, როდესაც მთელი მსოფლიოს ყურადღება რუსეთ-ამერიკის ურთიერთობების გამწვავებაზეა მიპყრობილი, ის ყველაფერს აკეთებს „დიდი ომის“ გასაღვივებლად? ისე რომ რუსეთს საერთოდ არ დარჩეს სივრცე  დიპლომატიური მანევრებისთვის და საკითხების მშვიდობიანად გადაწყვეტისთვის?

 

როგორც ჩანს, „ყველა დროისა და ხალხის საუკეთესო დიპლომატი“ კალანტაროვი მიზანმიმართულად აკეთებს ყველაფერს, რომ ქვეყანა, რომელშიც ის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხელმძღვანელობს, გამოუვალ ჩიხში შეიყვანოს, საიდანაც ომის გარდა სხვა გამოსავალი არ არის. მისი პასუხი სიმონიანის კითხვაზე, როგორც ჩანს წინასწარ იყო შეთანხმებული და მხოლოდ ხაზს უსვამდა რუსული მხარის "საბრძოლო განწყობას":

 

„თუ ეს რუსეთის ფედერაციაზეა დამოკიდებული, ომი არ იქნება. ჩვენ არ გვინდა ომი. მაგრამ ჩვენი ინტერესების უხეშ გათელვას, ჩვენი ინტერესების იგნორირებას ჩვენ არ დავუშვებთ“. ჩვენ კი მხოლოდ გუშინწინ მივიღეთ პასუხები, რომლებიც დასავლურ სტილში საკმაოდ ბუნდოვანია.

 

ანუ, ფაქტობრივად დიპლომატიური (ბოლოს და ბოლოს, ლავროვი-კალონტაროვი დიპლომატია), მაგრამ მაინც იგივე მოწოდება "დიდი ომის"-კენ. აქ მთავარი ის არის, რომ რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო არ კმაყოფილდება ულტიმატუმზე ამერიკული მხარის პასუხებით.

 

ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხელმძღვანელის პრესკონფერენციაზე საომარი  განწყობის გაღვივებას არა მხოლოდ მარგარიტა სიმონიანი ცდილობდა. ამას მისი თანამემამულე რომან ბაბაიანიც ცდილობდა. გთავაზობთ ამონარიდს ბაბაიანისა და კალონტაროვის დიალოგიდან:

 

„რ. ბაბაიანი - და თუ მაინც იმ პასუხს გაგვცემენ, რაზეც ბევრი ექსპერტი საუბრობს. ანუ დიდწილად პასუხს, რომელიც ნამდვილად არ დაგვაკმაყოფილებს. გთხოვთ მითხრათ, ეს პრინციპში მე ვიტყოდი ურთიერთობების გაწყვეტამდე მიგვიყვანს? იმიტომ, რომ ყველაფერი, რაც ამ ბოლო დროს ამერიკელებისგან გვესმის არის ის, რომ ისინი მზად არიან სანქციები დააწესონ მთელი ჩვენი ქვეყნის ხელმძღვანელობის წინააღმდეგ. თუნდაც თქვენს წინააღმდეგ, პრეზიდენტ პუტინთან მიმართებაში.

 

ს.ლავროვი - რას ნიშნავს "თუნდაც"? განა მე ღირსი არ ვარ?

 

რ.ბაბაიანი - ვგულისხმობ, ისტორიაში არ ყოფილა მსგავსი რამ, რომ საგარეო საქმეთა მინისტრისა და პრეზიდენტის წინააღმდეგ სანქციებზე ესაუბრათ. ეს ყოველგვარ ზღვარს სცდება. და ამ ფონზე ნახეთ რა ემართებათ ჩვენს დიპლომატებს.

ავიღოთ, თუნდაც შეერთებულ შტატებში ჩვენი ელჩის გუშინდელი განცხადება, სადაც ნათქვამია, რომ ამ ყველაფერმა შესაძლოა ურთიერთობების გაწყვეტა გამოიწვიოს. იმიტომ, რომ ჩვენს დიპლომატებს, როგორც ანტონოვმა თქვა, უბრალოდ აძევებენ. თუმცა, ამას ოდნავ განსხვავებულად წარმოაჩენენ. აი, როგორ უნდა მოვიქცეთ ამ სიტუაციაში, როგორ მოხდება ეს?

 

ს. ლავროვი - კითხვა მრავალშრიანია. დავიწყებ იმით, რომ...

 

რ.ბაბაიანი - ურთიერთობების რღვევა, შესაძლებელია თუ არა ჰიპოთეტურად?

 

ს.ლავროვი - ... მთავარიდან. რას ვიზამთ, თუ დასავლეთი კეთილგონიერებას არ გამოიჩენს. ამის შესახებ პრეზიდენტმა უკვე ისაუბრა. თუ ჩვენი მცდელობა, შევთანხმდეთ ევროპაში უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად ორმხრივად მისაღები პრინციპების შესახებ, უშედეგო აღმოჩნდება, მაშინ ჩვენ მივიღებთ საპასუხო ზომებს, უპასუხა რა პირდაპირ კითხვაზე: რაში  გამოიხატება ეს ზომები - მან (პრეზიდენტმა) თქვა, რომ ისინი შეიძლება ძალიან განსხვავებული იყოს. „მე მივიღებ გადაწყვეტილებას იმ წინადადებებზე დაყრდნობით, რომლებსაც ჩვენი სამხედროები შემომთავაზებენ."

 

გასაგებია, რომ „სომეხმა პიარისტებმა“ წინასწარ შეიმუშავეს ინტერვიუს სცენარი. და აქ რომან ბაბაიანი სვამს პროვოკაციულ კითხვას შეერთებულ შტატებთან დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტის შესახებ. მოგეხსენებათ, დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტა მშვიდობიდან ომზე გადასვლის ერთ-ერთი მთავარი ნიშანია. პასუხად ლავროვი-კალონტაროვი საკმაოდ არაორაზროვნად ახსენებს "წინადადებებს, რომლებსაც სამხედროები შემოგვთავაზებენ". საქმე იმაშია, რომ დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტას აუცილებლად მოჰყვება ომი.

 

არასოდეს დიპლომატებს და პროპაგანდისტებს ასე აშკარად არ  უსაუბრიათ ომზე. ჩვეულებრივ, კონფლიქტების წინ, ყველა უფრო მეტს ლაპარაკობს "მშვიდობაზე". აქ კი, რუსეთის სახელით „უძველესი კულტურული ერის“ წარმომადგენლების კითხვებისა და განცხადებების საბრძოლო განწყობა უბრალოდ ზღვარს გადადის.

 

თავად რუსებს კი სიტყვა არ ეძლევათ. და ვისაც ეძლევა, ისინი საკმაოდ მშვიდობიანად არიან განწყობილნი. ყველაზე მეტად, სამხედრო ისტერიას რუსების სახელით იწვევენ  მხოლოდ „უძველესი ერის“ წარმომადგენლები.

 

საკითხავია, რისთვის სჭირდებათ „მრავალტანჯული“ ერის წარმომადგენლებს ახალი მსოფლიო ომი, რომელიც მილიარდობით ადამიანს ტანჯვას მოუტანს? მეტიც, ომი, რომელშიც რუსეთი განწირულია დამარცხებისთვის, ძალები ხომ მეტისმეტად არათანაბარია.

 

ამის სხვაგვარად ახსნა შეუძლებელია, თუ არა „რუსეთის დაგეგმილი ღალატით“, მისი „აგრესორად“ წარმოჩენისა და სასიკვდილო დარტყმის ქვეშ მოქცევის სურვილით.

 

აშკარაა, რომ სომეხი ნაციონალისტები რუსეთთან ალიანსით აშკარად იმედგაცრუებულნი დარჩნენ. რუსეთმა მათთვის არათუ არ დაიწყო თურქეთის აღმოსავლეთის ომით დაბრუნება, არამედ განსაკუთრებულად არც ჩარეულა, სომხური ლობის იმედების მიუხედავად, აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე სეპარატისტული „არცახის“ ლიკვიდაციაში. დიახ, ჯერჯერობით ოკუპირებული ქართული აფხაზეთი რჩება სომხების ხელში, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის სომეხი ნაციონალისტებისთვის.

 

ისინი ოცნებობენ "მსოფლიო ომზე", რომელშიც ყველა საზღვარი "დაინგრევა და ხელახლა ფორმატირდება". ის, რომ მათ მიერ პროვოცირებულ ამ ომში რუსეთი დაიღუპება, დიდად არ აწუხებთ. პირიქით, მისი განადგურება მათი "დაგეგმილია".

მათთვის მთავარია, რომ ახალი მსოფლიო ხოცვა-ჟლეტის შედეგად ახალმა "მსოფლიოს ბატონებმა" მეტი მიწები გადასცენ  "დიდ სომხეთს". იგივეზე ოცნებობდნენ სომეხი ნაციონალისტები პირველი მსოფლიო ომის წინ. თუ როგორ დასრულდა ყოველივე სომხებისთვის, ყველას კარგად ახსოვს.

 

 

Kavkazplus

წაკითხულია : 415