ანალიტიკა

საქართველო, თურქეთი და დასავლეთის შეუსრულებელი დაპირებები
14.06.22 11:45

საქართველოში პოლიტიკური სკანდალი აგორდა იმის გამო, რომ ქვეყნის ევროკავშირში გაწევრიანების პერსპექტივა შესაძლოა კვლავ გადაიდოს, ამჯერად ევროკავშირის ინიციატივით. 2022 წლის 9 ივნისს, ერთი კვირით ადრე ევროკომისიის გადაწყვეტილებამდე უკრაინის, მოლდოვასა და საქართველოს ევროკავშირში გაწევრიანებასთან დაკავშირებული განაცხადის შესახებ, ევროპარლამენტმა მიიღო რეზოლუცია „საქართველოში მედიის თავისუფლებისა და ჟურნალისტების უსაფრთხოების შესახებ“. მასში საუბარია „საქართველოს ხელისუფლების მიერ მედიის მუშაობაში ჩარევაზე და პოლიტიზებული მართლმსაჯულების შემთხვევებზე“ და „ქართული ოცნების“ დამფუძნებლის, ბიძინა ივანიშვილის წინააღმდეგ სანქციების დაწესებისკენ მოწოდებებს შეიცავს. ასევე, ევროპარლამენტარები ღიად აცხადებენ, რომ საქართველოს, უკრაინისა და მოლდოვისგან განსხვავებით შესაძლოა ამ ეტაპზე უარი ეთქვას პოზიტიური პასუხის გაცემაზე ევროკავშირში გაწევრიანების განაცხადზე.

 

ამრიგად, აშკარაა ევროსტრუქტურების მხრიდან  საქართველოზე ზეწოლა და შანტაჟი ევროკავშირში გაწევრიანების საკითხთან დაკავშირებით. თუმცა, ამაში ახალი არაფერია. მაგალითისთვის, თურქეთი გასული საუკუნიდან ევროკავშირის წევრობის კანდიდატია, მას მუდმივად ჰპირდებიან „პროგრესს“, თანაც ახალახალ „მოთხოვნებს“ უყენებენ. მრავალი კრიტერიუმით, დინამიურად განვითარებადი თურქეთი უსწრებს  ევროკავშირის წამყვან ქვეყნებს, თუმცა ევროპული ბიუროკრატია არ ჩქარობს დაპირებების შესრულებას და ევროკავშირში სრულუფლებიანი წევრობის მიცემას.

 

ნატოს წევრობის მიუხედავად, თურქეთისა და დასავლეთის სხვა ქვეყნებს შორის უსაფრთხოების საკითხებში ურთიერთგაგების ნაკლებობაა. ვინაიდან ძნელია „ალიანსით“ ახსნა ის ფაქტი, რომ ნატოს ბევრი ქვეყანა ღიად თუ ფარულად უჭერს მხარს ქურთ ტერორისტებს და სეპარატისტებს და ამ ტერორისტების მხარდამჭერი შვედეთისა და ფინეთის ნატოში წევრობის საკითხს აყენებს. ეს  ქართველ პოლიტიკოსებსაც უნდა ახსოვდეთ, რომლებიც გულუბრყვილოდ იმედოვნებენ, რომ საქართველოს ნატოში გაწევრიანება ავტომატურად მოასწავებს სეპარატიზმის დასასრულს. როგორც ვხედავთ ნატოს ბევრი წევრი და ნატოს წევრობის კანდიდატები პირდაპირ უჭერენ მხარს ქურთ სეპარატისტებს.

 

ამიტომ, შემთხვევითი არ არის, რომ თურქეთის პრეზიდენტმა რეჯეფ თაიფ ერდოღანმა ქალაქ ვანში ახალგაზრდების წარმომადგენლებთან შეხვედრისას განაცხადა, რომ დასავლეთის ქვეყნების ნდობა არ შეიძლება, განსაკუთრებით პოლიტიკურ საკითხებში.

 

„ჩვენ კითხვას ვუსვამთ საბერძნეთს: „რატომ ააშენეთ სამხედრო ბაზები?“ ისინი ღრმაშინაარსიან  პასუხს გვაძლევენ : „რუსეთის წინააღმდეგ“. და რა გააკეთე უკრაინის მხარდასაჭერად, თუკი რუსეთის წინააღმდეგ ხარ? ეს ყველაფერი ტყუილია. ამ დასავლეთის ნდობა არ შეიძლება“, - განაცხადა თურქეთის ლიდერმა.

 

პრინციპში, უკრაინის მეგობართაგან ერდოღანი იყო პირველი, რომელმაც ცალსახად დააყენა საკითხი ამ ქვეყნისთვის აშშ-სა და დასავლეთის მხრიდან დახმარების არარსებობის შესახებ რუსეთის აგრესიის შესაჩერებლად. უკრაინას იარაღი ისეთი მოცულობით მიეწოდება, რომ საკმარისია რუსეთის შეტევის მოგერიება უზარმაზარი დანაკარგების ფასად, მაგრამ არ კმარა ომში ძირეული გარდატეხის შესატანად.

 

შედეგად, ომმა დიდი ხანია გაჭიანურებული და სისხლიანი ხასიათი მიიღო, მიუხედავად იმავე თურქეთის მცდელობისა, მიაღწიოს სამშვიდობო შეთანხმებას და მიაღწიოს კომპრომისს. 2022 წლის 29 მარტს სტამბოლში შეხვედრის შემდეგ გაჩნდა ზავის იმედი, მაგრამ, სამწუხაროდ, ერთის მხრივ, რუსეთზე დასავლეთის ზეწოლის ნაკლებობამ და მეორე მხრივ, უკრაინის გადაჭარბებულმა იმედმა, რომ „დასავლეთი უზრუნველყოფს გამარჯვებას“ ვერ შეწყვიტა სისხლისღვრა.

 

ასევე, თურქეთის პრეზიდენტის აზრით, შესაძლებელია დასავლეთის ქვეყნებთან თანამშრომლობა მეცნიერებისა თუ ხელოვნების სფეროებში, მაგრამ არა პოლიტიკაში. მან გაიხსენა, რომ ბრიუსელი მრავალი წელია ვერ ახერხებს თურქეთის ევროკავშირში შესვლის შესახებ საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებას, თუმცა ანკარამ კანდიდატის სტატუსი ჯერ კიდევ 1999 წელს მიიღო.

 

რაც უფრო შორს მივდივართ, რეალობა (და უკრაინის მაგალითი) მით უფრო ნათლად გვიჩვენებს, რომ დასავლეთის დახმარების იმედი ხშირად კატასტროფად იქცევა ქვეყნებისთვის, რომლებსაც ასეთი დახმარების იმედი აქვთ და აშშ-ს, ევროკავშირისა და ნატოს დაპირებები ყოველთვის არ სრულდება. საქართველომ დასავლეთის „დახმარება“ უკვე იგრძნო 2008 წელს, როდესაც დასავლეთის „სოლიდარობამ“ ვერ უზრუნველჰყო ვერც აგრესიის  და ვერც საქართველოს ტერიტორიის 20%-ის ოკუპაციის თავიდან აცილება.

 

დღეს ჩვენს თვალწინ თამაშდება უკრაინის ტრაგედია, რომელმაც არამარტო გამოაცხადა ევროატლანტიკური ღირებულებების ერთგულება, არამედ ჩაწერა კიდეც ეს კონსტიტუციაში. მიუხედავად ამისა, უკრაინა ჯერ არ არის არც ევროკავშირის და არც ნატოს წევრი, მაგრამ ის აგრესიის მსხვერპლი გახდა რუსეთის ფედერაციის მხრიდან  "რუსეთის უსაფრთხოებისთვის საშიში ნატოსთან თანამშრომლობის"  და "საკუთარი მიწის ყოველი გოჯის სისხლის ფასად დაცვის“ საბაბით.

 

ასეთ პირობებში, რუსეთის ფედერაციის წინააღმდეგ საქართველოში „მეორე ფრონტის გახსნის“ საკითხი, რომელსაც ხშირად ხაზს უსვამენ როგორც კიეველი „მრჩევლები“ ​​და ზოგიერთი ოპოზიციური პოლიტიკოსები საქართველოში, იმთავითვე ხიფათის შემცველია. ვინაიდან რუსეთის ფედერაციას ჯერ კიდევ აქვს საკმარისი ძალა ახალი აგრესიის განსახორციელებლად და საქართველოს ტერიტორიების ახალი ოკუპაციისთვის, მაგრამ გაუწევს თუ არა დასავლეთი დახმარებას იმ ზომით რა ზომითაც დღეს უკრაინას ეხმარება, ეს კიდევ საკითხავია.

 

საქართველოსა და თურქეთს შორის თანამშრომლობა კი სულ სხვა საკითხია. როგორც ბოლო ათწლეულების მთელი ისტორია აჩვენებს, თურქეთი ყოველთვის და თანმიმდევრულად ასრულებს თავის ვალდებულებებს ორმხრივ ურთიერთობებში.

თურქეთთან და აზერბაიჯანთან თანამშრომლობას, განსაკუთრებით ტრანზიტის სფეროში, დღეს უკვე ხელშესახები სარგებელი მოაქვს საქართველოს ეკონომიკისთვის, რომელსაც ვერაფერი „ჩაანაცვლებს“.

 

 

Kavkazplus

წაკითხულია : 316