ანალიტიკა

სეპარატიზმის ანტიქრისტიანული არსი
06.12.21 10:15

ცოტა ხნის წინ, რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის წინამძღვარმა, პატრიარქმა კირილმა 75 წლის იუბილე აღნიშნა. მათ შორის, ვინც იუბილარს მიულოცა, ერთ-ერთი უწმიდესი და უნეტარესი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი, ბიჭვინთის, ცხუმისა და აფხაზეთის მიტროპოლიტი ილია მეორე გახლდათ, რომელმაც განსაკუთრებული მადლობა გადაუხადა პატრიარქ კირილს აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონის . (ე.წ.სამხრეთ ოსეთის ნაწილი) საქართველოს ეკლესიის კანონიკურ ტერიტორიად აღიარებისთვის.

 

„კიდევ ერთხელ მინდა  მადლობა გადაგიხადოთ თქვენ და რუსეთის მართლმადიდებელ ეკლესიას, რომ პოლიტიკური ინტერესების საწინააღმდეგოდ, მაგრამ საეკლესიო კანონების დაცვით, ოფიციალურად აღიარებთ ჩვენს საგვარეულო მიწებს - აფხაზეთს და ცხინვალის რეგიონს, როგორც საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის განუყოფელ ნაწილს“, - წერს ილია მეორე პატრიარქს კირილეს 75 წლის დაბადების დღისადმი მიწერილ მილოცვაში. წერილის ტექსტი რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის ოფიციალურ ვებგვერდზე გამოქვეყნდა.

ასევე, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა მადლობა გადაუხადა რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის პატრიარქს „დროებითი საზღვრების დარღვევისთვის ტყვედ აყვანილი საქართველოს მოქალაქეების“ განთავისუფლების საკითხში არაერთგზის გაწეული დახმარებისთვის.

 

ილია მეორემ ასევე აღნიშნა, რომ რუსეთის ეკლესიაში უწმიდესი კირილეს პატრიარქობის პერიოდში სოციალური, მისიონერული, სამშენებლო და საგანმანათლებლო მიმართულებები ახალ,  მაღალ საფეხურზე ავიდა. დასასრულს, ქართველი ხალხის სულიერი წინამძღოლი პატრიარქ კირილს დიდხანს სიცოცხლეს, ჯანმრთელობას და ღვთის წყალობას უსურვებს, რათა მომავალში ერთგულად ემსახუროს როგორც რუსეთის მართლმადიდებლურ ეკლესიას, ასევე მთელი სამართლმადიდებლო ერთიანობას.

 

იმპერიალისტების, რუსი „ურა-პატრიოტების“ და სომხური ლობის მცდელობის მიუხედავად, რუსეთისა და საქართველოს მართლმადიდებლურ ეკლესიებს შორის უფსკრულის წარმოქმნა  შეუძლებელია. ამავდროულად, როგორც ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი მორწმუნეები, ისე რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის იერარქია, როგორც ჩანს თანდათან აცნობიერებს იმას თუ რა საშინელი დარტყმა მიაყენა მართლმადიდებლობას და უპირველეს ყოვლისა რუსეთის მართლმადიდებლობას, სეპარატიზმმა და საზღვრების ცვლილებამ.

 

უფრო მეტიც ღრმა ანალიზი საშუალებას გვაძლევს დავასკვნათ, რომ სწორედ სეპარატისტებმა და სომხურმა ლობიმ დაამკვიდრეს სეპარატიზმი სსრკ-ს არსებობის ბოლო წლებიდან და შეძლებისდაგვარად გააძლიერეს სეპარატისტული განწყობები, იქცნენ მართლმადიდებლობისა და ქრისტიანობის ყველაზე საშინელ მტრებად, ამასთან,  ბევრად უფრო საშინელ ვიდრე ყბადაღებული ერაყისა და სირიის ისლამური სახელმწიფო.

 

დავიწყოთ პირველი სეპარატისტული კონფლიქტებით. თითქმის ერთდროულად, სომეხი ნაციონალისტების მიერ ორგანიზებული "არცახის" სეპარატისტული მოძრაობის დაწყებასთან ერთად აზერბაიჯანის სსრ მთიან ყარაბაღის ავტონომიურ რეგიონში (NKAO), სსრკ-ს სხვა ნაწილში - მოლდოვის სსრ-ში დნესტრის მარცხენა სანაპიროზე, მნიშვნელოვანი რუსულენოვანი მოსახლეობით, წარმოიშვა დნესტრისპირეთის სეპარატიზმი.

 

ცოტამ თუ შენიშნა, რომ ისინი შეგნებულად ცდილობდნენ მტრობის გაღვივებას მოძმე მართლმადიდებელ ხალხებს - მოლდოველებსა და რუსებს შორის. უფრო მეტიც, სწორედ მოლდოველები, გაგაუზებთან და დასავლეთ უკრაინელებთან ერთად იყვნენ რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის ყველაზე რელიგიური და გულმოდგინე მრევლი.

 

მაგრამ ამას ყურადღება არ მიაქციეს დნესტრისპირელმა  სეპარატისტებმა, რომლებსაც მოუწოდეს „არცახის“ მაგალითისამებრ ემოქმედათ. რაც სრულიად  არ არის გასაკვირი. ბოლოს და ბოლოს, სწორედ მოლდოვის სსრ-ის დნესტრისპირეთის ნაწილი იყო ყველაზე „ათეისტური“, რადგან ის სსრკ-ს ნაწილი უფრო ადრე გახდა, ვიდრე დანარჩენი მოლდოვა (1940 წელს ანექსირებული ) და საბჭოთა ათეისტურმა პროპაგანდამ უფრო მეტი გავლენა იქონია მასზე.

 

ასე ჩაარჭეს პირველი „სოლი“ მართლმადიდებელ ხალხებს შორის და დნესტრისპირეთის კონფლიქტს ყველაზე მეტად სწორედ სომხური ლობი აძლიერებდა, რათა მის „არცახს“ საზღვრების ცვლილების პრეცედენტი ჰქონოდა.

ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ მოლდოვის სამხრეთში მცხოვრები პატარა თურქი ხალხი გაგაუზიც ცდილობდა სეპარატიზმის წახალისებას. მაგრამ გაგაუზელთა ღრმა რელიგიურობამ, ისევე როგორც კითხვებმა თუ რატომ დაინტერესდნენ ასე უცებ თურქი-გაგაუზელების უფლებებით ისინი, ვინც ყარაბაღში აზერბაიჯანელ თურქებს ანადგურებდნენ  არ დაუშვა აქ კონფლიქტის გაღვივება. გაგაუზებმა არ მისცეს სეპარატიზმის სომეხი წამქეზებელთ მანიპულირების  და მათ მართლმადიდებელ მოლდოველ ძმებთან კონფლიქტის საშუალება, რასაც სამწუხაროდ  ვერ ვიტყვით აფხაზებსა და ოსებზე.

 

აფხაზური სეპარატიზმი თავიდანვე სწორედ ანტიმართლმადიდებლურ ჭრილში იყო გაჩაღებული. პროვოკატორებმა ყველაზე მეტად ქართული მართლმადიდებელი ეკლესიის მიმართ სიძულვილი გააღვივეს. საკმარისია გავიხსენოთ, რომ როდესაც იგივე ილია მეორე მოწოდებებით მივიდა აფხაზეთის სოფელ ლიხნიში სეპარატისტთა შეკრებაზე, მის მანქანას ქვები დაუშინეს. უფრო მეტიც, მსროლელთა შორის  არა იმდენად აფხაზები, რამდენადაც სომეხი პროვოკატორები, რომლებმაც მოაწყვეს ეს შეკრება.

 

1992-1993 წლების სეპარატისტული ომის დროს მართლმადიდებელი მღვდლებისა და ბერების მიმართ უდიდეს სისასტიკეს ავლენდნენ სეპარატისტები და ბაგრამიანის ბატალიონის სომეხი მებრძოლები. განსაკუთრებული სისასტიკით გამოირჩეოდა სოფელ კომანში ბერების ხოცვა-ჟლეტა,  სადაც სასტიკად გაუსწორდნენ  აფხაზ იღუმენს. „ძველი ქრისტიანობა“ სულაც არ უშლიდა ხელს „ბაგრამიანელ“ მებრძოლებს ქართველი ქრისტიანების დახოცვაში.

 

თუმცა, აფხაზეთში სადაც სომხები აფხაზებს რაოდენობრივად აღემატებოდნენ, ბოლო დრომდე აქ საკუთარი ეკლესიაც კი არ ჰქონდათ (ის შედარებით ცოტა ხნის წინ აშენდა გაგრაში). ეს იმაზე მეტყველებს, რომ სომეხი ნაციონალისტებისთვის მათი „ძველი ქრისტიანობა“ სხვა არაფერია თუ არა საბაბი, რათა განაცხადონ თავიანთი პრეტენზიები უცხო ეკლესიებზე და უცხო მიწებზე. ვისაც ასეთი „მითვისების ოპერაცია“ უჭირს, იქ არც ახსოვთ „ქრისტიანული ფესვები“ და არც ეკლესიაში დადიან.

 

დღეს, ფაქტობრივად საქართველოს ტერიტორიაზე ყველაზე დიდი სომხური თემი ოკუპირებულ აფხაზეთში მდებარეობს. და მათთვის "საკმარისია" მხოლოდ ერთი ეკლესია გაგრაში, რომელიც საეკლესიო დღესასწაულებზეც კი ცარიელი დგას და ადგილობრივ სომხებს იკრებს, ალბათ მხოლოდ ნაციონალისტურ "გენოციდურ" ქმედებებთან დაკავშირებით. დანარჩენ საქართველოში კი სომეხი ნაციონალისტები 465 ქართულ ეკლესიაზე აცხადებენ პრეტენზიას? რაში სჭირდებათ ისინი? მხოლოდ იმისთვის, რომ წაართვან ისინი ქართველებს და განაცხადონ თავიანთი პრეტენზია ქართულ მიწაზე - მათ არ სჭირდებათ პირები ლოცვისა და ღვთისმსახურებისთვის.

 

ასევე, აფხაზეთში სეპარატისტული მოძრაობის დაწყებიდანვე, აფხაზებს შორის ყველაფერი გაკეთდა წარმართობის „აღორძინებისთვის“. გამოჩნდნენ „ქურუმები“, ძველ ტაძრებში დაიწყო წარმართული რიტუალები, სადაც სეპარატისტების ლიდერი ვლადისლავ არძინბაც მონაწილეობდა. ასეა თუ ისე, ვერც ერთი ISIS-ი ვერ გაწმენდდა აფხაზეთს მართლმადიდებლური მოსახლეობისგან ისეთ მოკლე დროში, როგორც ეს გააკეთეს სეპარატისტებმა და „ძველმა ქრისტიანებმა“ სომხებმა.

 

ანტიქრისტიანული მსგავსების თვალსაზრისით, მსგავსი ვითარება იყო ცხინვალის რეგიონში. აქაც ოსი ნაციონალისტები აცოცხლებენ ყველაზე ველურ ეთნიკურ წარმართობას, სეპარატისტული რეჟიმის ოფიციალური რესურსები ივსება წარმართობის, როგორც „ძველი ოსური რელიგიის“ პროპაგანდით. საქართველოს მართლმადიდებლურ ეკლესიას ცხინვალის რეგიონის ყველა ეკლესია წაართვეს, მღვდლები გააძევეს. „ოსური წარმართობა“ უკვე პრობლემად იქცა ჩრდილოეთ ოსეთის რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიისთვის. ეს იმაზე მეტყველებს, რომ სეპარატიზმი ძირითადად მიმართულია ხალხის ნორმალური რელიგიური გრძნობებისა და ტრადიციული ქრისტიანული ღირებულებების წინააღმდეგ.

 

ძმათამკვლელი ომი მართლმადიდებლებსა და უკრაინას შორის სეპარატიზმმა და საზღვრების გადაწევამ გამოიწვია. რუსეთის ფედერაციაში სომეხი ნაციონალისტების მიერ კონტროლირებადი მედია ველურ უკრაინოფობიას ავრცელებს. სხვათა შორის, ეს არის უკრაინა, რომელიც არის "პერსონალის მიმწოდებელი" რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიისთვის, რუსეთის მართლმადიდებელ ეკლესიაში მღვდლების ნახევარზე მეტი მოდის უკრაინიდან ან უკრაინული წარმომავლობა აქვს.

ეს გასაკვირი არ არის, რადგან დასავლეთ უკრაინის რეგიონები (რომლების მიმართაც რუსეთის ფედერაციის პროსომხური მედია სიძულვილს აღძრავს) ბევრად უფრო რელიგიურია, ვიდრე იმავე რუსეთის რეგიონები.

 

როგორც ჩანს, ე.წ. „არცახის“ სეპარატისტებს და სომხეთს რუსეთის წყალობით რომ შეძლებოდათ აზერბაიჯანული მიწების წართმევა, მაშინ აქ მართლმადიდებლებს მაინც უნდა შეექმნათ გარკვეული პირობები. მაგრამ მსგავსი არაფერი! ჯერ ოკუპირებულ ყარაბაღში მართლმადიდებლური თემი მთლიანად გაქრა, წავიდნენ მართლმადიდებელი რუსები, უკრაინელები და ბერძნები. აქ შეიქმნა კიდევ უფრო მონოეთნიკური სომხური თემი, ვიდრე თავად სომხეთის რესპუბლიკაში (იყო სულ მცირე რამდენიმე იეზიდი და რუსის შემწყნარებლობა და არც ერთი რუსული ოჯახი არ დარჩენილა ოკუპირებულ ყარაბაღში.

 

მეორეც, რაც შეეხება არასომხებს, რისი განადგურებაც შეიძლებოდა - სეპარატისტებმა გაანადგურეს (მათ შორის აზერბაიჯანული მეჩეთები) და რაც შეიძლებოდა მითვისებულიყო - მიითვისეს. შუშაში რუსული ეკლესია სომხურად გადააკეთეს, ხოლო 1894 წელს აშენებული ხოჯავენდის (მარტუნის) მახლობლად მდებარე უფლის ფერისცვალების ეკლესია „ძველი ქრისტიანი ხალხის“ წარმომადგენლებმა განზრახ ნანგრევებად აქციეს.

 

თუმცა, ოკუპირებულ ყარაბაღში ეჩმიაძინს (ე.წ. "სომხური სამოციქულო ეკლესია) სომეხი ოკუპანტები იყენებდნენ, როგორც ძველი ალბანური ტაძრების მითვისებისა და "უფლების მოთხოვნის" იარაღს უცხო ქვეყნებზე. ხოლო სომხური ეკლესიის მსახურები ყველაზე ნაკლებად ჰგავდნენ "კარგ ქრისტიან მწყემსებს" - მაგრამ უფრო მეტი იყვნენ მათ შორის მებრძოლი ბანდების ლიდერები. იგივე არქიეპისკოპოსი პარგევ მარტიროსიანი, შუშის აღების შემდეგ, მოპარული საქონლის და აზერბაიჯანული ბინების დაყოფით იყო დაკავებული - ამას თავად სომხები, იგივე ერევნის ჟურნალისტი რომან ბაღდასარიანი აღიარებენ. „ძველი ქრისტიანები“ არ ხსნიან, რა კავშირი აქვს ძარცვას ქრისტიანობასთან.

 

 

 

გამოდის, როცა სეპარატისტებს „წიხლს აჭერენ“ და „ქრისტიანულ სოლიდარობაზე“ ყვირილს იწყებენ, მათ უნდა შეახსენონ ბანდიტებისა და მძარცველების „ქრისტიანული“ ქმედებები და ისიც როგორ ექცეოდნენ ისინი „ქრისტიან ძმებს“ იმავე აფხაზეთში.

 

 

Kavkazplus

წაკითხულია : 550